بكاء در مظلوميت سيّدالشهداء عليه السلام ميرزاى تبريزى قدس سره و گريه‌ى شديد بر مظلوميت امام حسين عليه السلام‌

ماه محرم، ماه حزن و غم و اندوه است. حضرت امام رضا عليه السلام در روايتى فرمود: «كَانَ أَبِي عليه السلام إِذَا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لَايُرَى ضَاحِكاً وَ كَانَتِ الْكِئَابَةُ تَغْلِبُ عَلَيْهِ حَتَّى يَمْضِيَ مِنْهُ عَشَرَةُ أَيَّامٍ فَإِذَا كَانَ يَوْمُ الْعَاشِرِ كَانَ ذَلِكَ الْيَوْمُ يَوْمَ مُصِيبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُكَائِهِ وَ يَقُولُ هُوَ الْيَوْمُ الَّذِي قُتِلَ فِيهِ الْحُسَيْنُ عليه السلام»[1]. و مرحوم ميرزا قدس سره نيز با تأسى از اين امام همام با فرا رسيدن ماه محرم، با هيئتى عزادار، جامه‌ى سياه به تن مى‌نمود و مجالس با شكوهى در اين ماه غربت و اسارت اهل بيت عليهم السلام برگزار مى‌كرد و چنان غرق ماتم و سوگوارى مى‌شد كه با نگاه به مرحوم ميرزا قدس سره مى‌توانستيم متوجّه ايّام حزن شويم. ايشان محرم را با غم و اندوه شروع مى‌كردند. در هنگام ذكر مصيبت، چون باران اشك مى‌ريختند و به منبرى ها مى‌گفتند: «زياد روضه بخوانيد!» مرحوم ميرزا قدس سره در مجلس عزا و در هنگام روضه از خود بى‌خود مى‌شدند و با شدّت شروع به گريه مى‌كردند؛ به طورى كه اطرافيان سخت تحت تأثير قرار مى‌گرفتند. هر كسى ايشان را با اين هيئت مى‌ديد، عاشقانه‌

[1]- امالى، شيخ صدوق، ص 111