مضمون روايت ارشاد و راهنمايى است به اينكه بيان حال آنها بر روح و اراده طرف مقابل تأثير بيشترى دارد تا دشنام، نه اين‌كه مفهومش تحريم دشنام يا مرجوحيّت آن باشد؛

5- در لغت و در عرف ميان سبّ و لعن تفاوت آشكارى وجود دارد.

سبّ به معناى دشنام دادن به آبرو و شرف ديگران است، در حالى كه لعن به معناى آرزو كردن و خواستن از خداوند است كه رحمت خود را از كسى دور كند و او را گرفتار سازد.

بنابراين چنانچه از سبّ و دشنام‌گويى نهى و منع كردند، لازمه‌اش اين نيست كه از لعنت كردن هم نهى و منع شده باشد. با اين بيان روشن مى‌شود كه درست نيست به رواياتى كه در مذمّت دشنام‌گويى و بد دهانى وارد شده است، بر مرجوح بودن لعن استدلال شود؛ زيرا دشنام و حرف‌هاى بد بر زبان آوردن از مصداق‌هاى «سبّ» است، نه «لعن»، و نهى از «سبّ» (به هر يك از مصداق‌هايش) مستلزم آن نيست كه از لعن هم منع شده باشد.

علاوه بر اين، بين نصوص و تصريحاتى از قرآن و سنّت كه بر رجحان لعن دلالت دارند و نصوصى كه از آنها بوى نهى به مشام مى‌رسد مى‌توان جمع عرفى نمود و جمعش بدين گونه امكان دارد كه به حسب متعلق باشد. و در اين صورت، لعنى كه از آن نهى شده، لعن بر مؤمنان و ناسزا گفتن به ايشان است و لعنى كه رجحان دارد، لعن بر ستمگران به ويژه كسانى است كه بر اهل بيت عليهم السلام ستم روا داشته‌اند و در روايات شواهدى بر آن وجود دارد، از جمله: