روايتى كه شيخ كلينى در «كافى» به سلسله سند خود تا به امام باقر عليه السلام رسانده كه آن حضرت فرمود: «پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ضمن خطبه‌اى براى مردم فرمود:

«... ثُمَّ قالَ: أَلا أُخْبِرُكُمْ بِمَنْ هُوَ شَرٌّ مِنْ ذلِكَ؟ قالُوا:

بَلى‌ يا رَسُولَ اللَّهِ. قالَ: الْمُتَفَحِّشُ اللَّعّانُ الَّذِي إذا ذُكِرَ عِنْدَهُ المُؤْمِنُونَ لَعَنَهُمْ وَإذا ذَكَرُوهُ لَعَنُوهُ؛[1]

سپس فرمود: آيا به شما خبر دهم از بدتر از آن؟ عرض كردند: آرى اى پيامبر خدا. فرمود: هرزه‌گويى كه زياد لعن كند كه چون نزد چنين كسى از مؤمنان ياد شود، به ايشان لعنت فرستد، و چون او را ياد كنند، به او لعن كنند».

شاهد ديگر بر آن نيز روايتى است كه شيخ صدوق به سلسله سند خود از امام باقر عليه السلام نقل كرده كه در تفسير فرمايش خداى عزّ وجلّ: «... وَ قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْناً)[2]؛ «و با مردم به زبان خوش سخن بگوييد»، فرمود:

«با مردم آن گونه سخن بگوييد كه دوست مى‌داريد بدان‌گونه با شما سخن بگويند؛ زيرا خدا بنده‌اى را كه به مردم بسيار نفرين مى‌كند و ناسزا مى‌گويد و با نيش و كنايه به مؤمنان سخن مى‌گويد و فحش دهنده بى‌آبرويى كه از ناسزا گفتن و ناسزا شنيدن باكى ندارد و گدايى كه در درخواست كمك كردن، لجاجت و ستيز مى‌كند، دشمن مى‌دارد و بنده‌اى را دوست مى‌دارد كه با حيا، بردبار، پاكدامن و پارسا باشد».[3] امّا روايتى كه در آن آمده است: «

كَرِهْتُ لَكُمْ انْ تَكُونُوا لَعّانِينَ‌

[1]- كافى، ج 2، ص 290، ح 7.

[2]- سوره بقره: 83.

[3]- تحف العقول، ص 310، ح 67؛ امالى شيخ صدوق، ص 326، ح 5.