مسأله 1389- كسى كه مى‌داند يك نماز چهار ركعتى نخوانده ولى نمى‌داند نماز ظهر است يا نماز عشا، اگر يك نماز چهار ركعتى به نيّت قضاى نمازى كه نخوانده بجاآورد كافى است، و نسبت به جهر و اخفات مخيّر مى‌باشد.

مسأله 1390- كسى كه پنج نماز پشت‌سرهم از او قضا شده و نمى‌داند اولى آنها كدام است، چنانچه نُه نماز به ترتيب بخواند مثلا از نماز صبح شروع كند و بعد از آنكه ظهر و عصر و مغرب و عشا را خواند دو مرتبه نماز صبح وظهر وعصر ومغرب را بخواند، يقين به ترتيب حاصل نموده است.

مسأله 1391- كسى كه مى‌داند نمازهاى پنج‌گانه او هر كدام از يك روز قضا شده و ترتيب آنها را نمى‌داند بهتر اين است كه پنج شبانه روز نماز بخواند، و اگر شش نماز از شش روز او قضا شده شش شبانه‌روز نماز بخواند، و همچنين براى هر نمازى كه به نمازهاى قضاى او اضافه شود، يك شبانه روز بيشتر بخواند تا يقين كند به ترتيبى كه قضا شده بجاآورده است، مثلا اگر هفت نماز از هفت روز نخوانده باشد هفت شبانه‌روز قضا نمايد.

مسأله 1392- كسى‌كه مثلا چند نماز صبح ياچند نماز ظهر از او قضا شده وشماره آنها را نمى‌داند يا فراموش كرده، مثلا نمى‌داند كه سه يا چهار يا پنج نماز بوده، چنانچه مقدار كمتر را بخواند كافى است، ولى بهتر اين است كه به قدرى نماز بخواند كه يقين كند تمام آنها را خوانده است، مثلا اگر فراموش كرده كه چند نماز صبح از او قضا شده است و يقين دارد كه بيشتر از ده تا نبوده، احتياطاً ده نماز صبح بخواند.

مسأله 1393- كسى كه فقط يك نماز قضا از روزهاى پيش دارد، بهتر اين است كه اگر ممكن است اول آن را بخواند بعد مشغول نماز آن روز شود، و نيز اگر از روزهاى پيش نماز قضا ندارد ولى يك نماز يا بيشتر از همان روز از او قضا شده است، در صورتى كه ممكن باشد بهتر اين است كه نماز قضاى آن روز را پيش از نماز ادا بخواند.

مسأله 1394- اگر در بين نماز يادش بيايد كه يك نماز يا بيشتر از همان روز از او قضا شده، يا فقط يك نماز قضا از روزهاى پيش دارد، چنانچه وقت وسعت دارد و ممكن است نيّت را به نماز قضا برگرداند بهتر اين است كه نيّت نماز قضا كند، مثلا اگر در نماز ظهر پيش از ركوع ركعت سوم يادش بيايد كه نماز صبح آن روز قضا شده، در صورتى كه وقت نماز ظهر تنگ نباشد، نيّت را به نماز صبح‌