آورد و سپس از دنيا برود، در اين صورت كفايت نمى‌كند، و اگر قبل از اينكه نايب حج را از طرف او انجام دهد، بهبود يابد و قدرت انجام حج را پيدا كند، به طريق اولى حج نايب كفايت نمى‌كند.

مسأله 93- كسى كه وجوب حج بر او مستقر شده، بعد از احرام و دخول در حرم فوت كند، از حجّة الاسلام او كفايت مى‌كند و در اين مسأله فرقى بين حج تمتّع و حج افراد نيست.

مسأله 94- اگر كسى در اثناى عمره تمتع فوت كند، از حجة الاسلام كفايت مى‌كند؛ ولى اگر اثناى حجّ افراد فوت كند، مجزى از عمره مفرده آن نيست.

حكم مذكور به حجة الاسلام اختصاص دارد و حج واجب نذرى و يا حجّى كه به دليل فاسد شدن حج قبلى بر گردن شخص آمده و يا موارد ديگر را شامل نمى‌شود.

مسأله 95- اگر شخصى داخل حرم شود و سپس به هر دليلى از آن خارج گردد و در خارج حرم بميرد، كفايت نمودن از حجّة الاسلام بدون اشكال نخواهد بود، و بنابر احتياط قضا ترك نشود.

مسأله 96- اگر شخصى به علت بيمارى يا پيرى و يا موانع ديگر قدرت بر انجام اعمال حج را شخصا نداشته و اميدى نيز به اعاده توانايى خويش تا آخر عمر ندارد، وظيفه‌اش آن است كه نايب بگيرد، و اگر اين كار تا هنگام فوت وى به دلايلى انجام نگيرد، بر وليّش واجب است كه شخصى را به نيابت از وى به حج بفرستد و هزينه حج از تركه وى پرداخت مى‌شود، البته اگر شخصى در سال استطاعت خود فوت نمايد، چيزى بر گردن او نيست.