حج را بكند، واجب است با آن مال به حج برود و جايز نيست آن را در نيازهاى ضرورى و معمولى زندگى مصرف كند مگر آنكه موجب مشقت و سختى طاقت‌فرسايى شود.

مسأله 28- اگر انسان در شهرى مالى دارد كه به تنهايى و يا به ضميمه اموالى كه در اختيارش مى‌باشد، كفاف هزينه‌هاى حج را بكند و بتواند آن مال را با حواله و يا بنحو ديگرى به دست آورد، حج به صورت فورى مى‌باشد، و اگر كوتاهى و يا سهل انگارى نمايد تا اينكه آن مال از دست برود، گناهكار بوده و حج بر وى مستقر مى‌شود.

احكام استطاعت بذلى‌

مسأله 29- اگر كسى مالى را به شخص ديگرى ببخشد، اين بخشش چند صورت دارد.

اول- اينكه آن مال را به شرط انجام حج ببخشد؛ در اين صورت قبول اين بخشش و انجام حج واجب است.

دوم- اينكه آن مال را به شخصى ببخشد و او را در انجام حج و يا صرف مال در جهات ديگر مخيّر كند؛ در اين صورت ظاهر اين است كه قبول بخشش واجب نيست گرچه قبول آن احوط و بهتر است. ولى اگر قبول كند، در صورت فراهم شدن شرايط ديگر، حج بر او واجب مى‌گردد.

سوم- اينكه آن مال را به شخصى ببخشد، بدون اينكه موضوع حج را مطرح كند؛ در اين صورت پذيرفتن اين بخشش واجب نيست.