آخر يدُ من فانّى كنت منهكه عقوبة لانّه يستحلّ المحرّمات كلّها و لو ترك الناس و ذلك لفسدوا. يعنى: از امام صادق درباره شراب‌خوارى پرسيدم، فرمود: كسى كه لغزشى از او سر زده باشد او را تعزير مى‌كنم، اما كسى كه بر اين كار مداومت داشته باشد، او را به سختى كيفر خواهم داد، زيرا او همه محرمات را حلال شمرده است. اگر مردم در اين كار به حال خود رها شوند، تباه خواهند شد.[1]

در روايت ابو بصير آمده است:

سألته عن السكران و الزانى، قال: يجلدان بالسياط مجرّدين بين الكتفين، فامّا الحد فى القذف فيجلد على ما به ضرباً بين الضربين. يعنى:

از امام (ع) درباره مست و زناكار پرسيدم، فرمود: آنان را لخت كرده و با تازيانه ميان شانه‌هايشان مى‌زنند، اما در حد قذف، ضربات متوسط است.[2]

در روايات على بن جعفر آمده است:

عن أبيه عن على (ع) أنّه سئل عن راكب البهيمة، فقال: لا رجم عليه و لا حدّ و لكن يعاقب عقوبة موجعة. يعنى: على بن جعفر مى‌گويد: پدرم فرمود: از على (ع) درباره با چهارپاى پرسيدند، فرمود: نه سنگسار مى‌شود و نه حدى بر او جارى مى‌شود، ولى به طور دردناكى كيفر خواهد شد.[3]

استدلال به اين روايات همانند استدلال به آيات گذشته است و نيازى به تكرار آن نيست.

تقريب سوم، استشهاد به آراء فقها

فقها در باب حد شراب‌خوارى مى‌گويند كه در حال مستى حد بر شراب خوار جارى نمى‌شود، بلكه بايد مهلت دهند تا هشيار شده سپس حد زده شود.

شيخ طوسى در نهايه:

مست در حال مستى حد زده نمى‌شود، بلكه مهلت داده مى‌شود تا

[1] همان، ص 470، باب 4 حد مسكر، حديث 6.

[2] همان، ص 474، باب 8 حد مسكر، حديث 1. در باب 11 از ابواب حد زنا نيز روايات ديگرى همانند اين روايات آمده است.

[3] همان، ج 18، ص 573، نكاح البهائم، باب 1، حديث 11.