مى‌شود.[1]

در مورد حدّ كنيزان آمده است:

فَعَلَيْهِنَّ نِصْفُ ما عَلَى الْمُحْصَناتِ مِنَ الْعَذابِ. يعنى عذاب كنيزان نصف عذاب زنان آزاد شوهردار است.[2]

در مورد لواط و زنا آمده است:

وَ الَّذانِ يَأْتِيانِها مِنْكُمْ فَآذُوهُما فَإِنْ تابا وَ أَصْلَحا فَأَعْرِضُوا عَنْهُما إِنَّ اللَّهَ كانَ تَوَّاباً رَحِيماً. يعنى: آن دو نفرى را از شما كه مرتكب لواط و زنا شدند، آزار رسانيد، پس اگر توبه كردند و اصلاح شدند با آنان كارى نداشته باشيد، همانا خداوند توبه‌پذير و مهربان است.[3]

در آيه مربوط به حدّ قذف آمده است:

إِنَّ الَّذِينَ يَرْمُونَ الْمُحْصَناتِ الْغافِلاتِ الْمُؤْمِناتِ لُعِنُوا فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ لَهُمْ عَذابٌ عَظِيمٌ. يعنى: كسانى كه به زنان شوهردار با ايمان بى‌خبر، تهمت مى‌زنند، در دنيا و آخرت لعنت شده‌اند و عذاب سهمگينى دارند.[4]

استدلال به اين آيه مبتنى بر آن است كه مراد از «لَهُمْ عَذابٌ عَظِيمٌ‌» هم عذاب در دنيا يعنى حد قذف- و عذاب در آخرت باشد.

در بيان حد سرقت آمده است:

«وَ السَّارِقُ وَ السَّارِقَةُ فَاقْطَعُوا أَيْدِيَهُما جَزاءً بِما كَسَبا نَكالًا مِنَ اللَّهِ وَ اللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ. يعنى: دست مرد و زنى را كه دزدى كرده‌اند قطع كنيد، اين سزاى كار آنان و عذابى از جانب خداوند است و خداوند عزيز و حكيم است.[5]

آيه‌اى كه حد محاربه را بيان كرد، نيز دلالت بر شديد بودن كيفر آن دارد، كيفرهايى مانند كشتن و به صليب كشيدن و بريدن دست و پا در اين آيه همه به صيغه تفعيل آمده است كه دلالت بر تشديد فعل دارد و آنچه از آن فهميده مى‌شود شديد كردن كيفر است.

از بررسى آيات حدود كه ريشه تشريع اين حدود هستند چنين به دست مى‌آيد كه‌

[1] نور، آيه 8.

[2] نساء، آيه 25.

[3] نساء، آيه 16.

[4] نور، آيه 23.

[5] مائده، آيه 38.