يا نه، نبايد نماز را شكسته بخواند.

417- اگر كسى شك كند كه سفرش هشت فرسخ است يا نه، لازم نيست تحقيق كند، و بايد نمازش را تمام بخواند.

418- اگر كسى از محلى به محل ديگر كه مسافت رفت و برگشت بين آن دو محل هشت فرسخ است مسافرت كند، چنانچه قواطع سفر- چيزهايى كه سفر را قطع مى‌كنند- در بين راه پيش نيايد و مسير رفتن كمتر از چهار فرسخ نباشد، بايد نماز را شكسته بخواند، اگرچه در همان روزى كه مى‌رود يا در همان شب برنگردد، بنابر اين اگر مسير رفتن سه فرسخ و مسير برگشتن پنج فرسخ باشد، بايد نماز را تمام بخواند.

419- اگر محلى دو راه داشته باشد كه يك راه كمتر از هشت فرسخ و راه ديگر هشت فرسخ يا بيشتر باشد، چنانچه انسان از راهى كه هشت فرسخ است به آن محل برود، بايد نماز را شكسته بخواند؛ و اگر از راهى كه هشت فرسخ نيست برود، بايد نماز را تمام بخواند.

420- اگر شهر ديوار دارد، مسافر بايد ابتداء هشت فرسخ را از ديوار شهر حساب كند؛ و اگر ديوار ندارد، بايد از خانه‌هاى آخر شهر حساب نمايد؛ ولى در شهرهاى بزرگ- مانند تهران- بايد مبدأ مسافت را از انتهاء محله خود حساب كند.

شرط دوم: از اول سفر قصد مسافت داشته باشد: يعنى مسافر بايد از ابتداء سفر قصد مسافت- يعنى قصد هشت فرسخ- داشته باشد، پس‌اگر به جايى كه كمتر از هشت فرسخ است مسافرت كند و بعد از رسيدن به آنجا قصد كند به جايى برود كه مسير رفتن به آنجا با مقدارى كه آمده است روى هم هشت فرسخ شود، چون از اول قصد هشت فرسخ را نداشته، بايد نماز را تمام بخواند؛ ولى اگر بخواهد از آنجا هشت فرسخ برود يا چهار فرسخ برود و برگردد، چنانچه مسير برگشتن او كمتر از چهار فرسخ نباشد و قواطع سفر هم در بين راه پيش نيايد، بايد نماز را شكسته بخواند.

421- كسى كه قصد هشت فرسخ دارد- اگرچه در هر روز مقدار كمى راه برود- وقتى به جايى برسد كه ديوار شهر را نبيند و اذان آن را نشنود، بايد نماز را شكسته بخواند؛ ولى اگر در هر روز مقدار خيلى كمى راه برود، به طورى كه نگويند مسافر است، بايد نمازش را تمام بخواند؛ و احتياط مستحب آن است كه هم شكسته و هم تمام بخواند.