422- كسى كه در سفر به اختيار ديگرى است- مانند سرباز يا اسير يا زن يا نوكرى كه با آقاى خود مسافرت مى‌كند- چنانچه بداند سفر او هشت فرسخ است، بايد نماز را شكسته بخواند؛ و اگر نداند، هم مى‌تواند از او بپرسد، كه اگر سفرش هشت فرسخ باشد نماز را شكسته بجا آورد، و هم مى‌تواند از او نپرسد و نماز را تمام بخواند.

شرط سوم: عرفاً مسافرت صدق كند، يعنى پيمودن مسافت هشت فرسخ يا بيشتر بايد به گونه‌اى باشد كه عرف آن را مسافرت بگويد؛ پس اگر كسى از محلى به محل ديگر كه پنج كيلومتر فاصله است به جهت جمع آورى محصول يا براى انجام كار ديگرى به مقدار هشت فرسخ رفت و آمد كند، عرف او را مسافر نمى‌گويد، و در اين گونه رفت و آمد بايد نماز را تمام بخواند.

شرط چهارم: قصد مسافت استمرار داشته باشد يعنى مسافر در بين راه از قصد خود برنگردد.

شرط پنجم: سفر، سفر حرام نباشد: پس هرگاه كسى سفرش حرام باشد، بايد نماز را در آن سفر تمام بخواند، و اگر ماه رمضان باشد بايد روزه را هم بگيرد.

423- سفر حرام به يكى از سه معناى زير محقق مى‌شود: 1- خود سفر حرام باشد، مانند سفرى كه مضر به بدن مكلف است، و سفرى كه باعث اذيت پدر و مادر او شود، و سفر زن بدون اجازه شوهر، در صورتى كه سفر بر او واجب نباشد، 2- سفر مقدمه و سبب براى ارتكاب فعل حرام باشد- مانند مسافرت براى دزدى، قتل نفس محترمه، كمك به ظالم و ...- باشد، 3- سفر مقدمه و سبب براى ترك واجبى باشد كه فرار به جهت ترك آن واجب حرام است.

424- اگر سفر مكلف سفر حرام نباشد، ولى حيوان سوارى يا مركب ديگرى كه او سوار آن است غصبى باشد يا در زمين غصبى مسافرت كند، بايد نماز را شكسته بخواند.

425- كسى كه سفر او سفر معصيت است، اگر در بين راه از قصد معصيت برگردد، چنانچه باقيمانده راه هشت فرسخ باشد يا از آنجا بخواهد چهار فرسخ برود و چهار فرسخ برگردد، بايد نماز را شكسته بخواند.

شرط ششم: مسافر، خانه بدوش نباشد، پس مسافرى كه خانه بدوش است- مانند صحراء نشين‌هايى كه در بيابانها گردش مى‌كنند و هر جا آب و خوراك براى خود و حيواناتشان پيدا كنند مى‌مانند، و بعد از چندى به جاى ديگرى مى‌روند- بايد نماز را تمام بخواند.