اگر موهايى را كه به صورت يا به جاهاى ديگر سر مى‌ريزد جلوى سر جمع كند و بر آنها مسح نمايد، يا بر موى جاهاى ديگر سر كه جلوى آن آمده مسح كند، اين مسح باطل مى‌باشد.

160- بعد از مسح سر وضوء گيرنده بايد با تَرىِ آب وضوء كه در دستها مانده است روى پاها را از سر يكى از انگشتها تا بر آمدگى پا مسح كند؛ اگرچه احتياط مستحب آن است كه تا مفصل را مسح نمايد.

161- براى مسح سر و روى پاها وضوء گيرنده بايد دست را روى آنها بكشد؛ و اگر دست را نگه دارد و سر يا پا را به آن بكشد، وضوء باطل است؛ ولى اگر موقعى كه دست را مى‌كشد سر يا پا مختصرى حركت كند اشكال ندارد.

162- جاى مسح بايد خشك باشد؛ و اگر به قدرى تَر باشد كه رطوبت كف دست بر آن اثر نكند، مسح باطل است؛ ولى اگر تَرىِ جاى مسح به قدرى كم باشد كه به رطوبت بعد از مسح تَرىِ كف دست بگويند، اشكال ندارد.

163- اگر براى مسح رطوبتى در كف دست نمانده باشد، وضوء گيرنده نمى‌تواند دست را با آب خارج تَر كند، بلكه بايد از ديگر اعضاء وضوء رطوبت بگيرد و با آن مسح نمايد.

164- اگر روى پا نجس باشد و وضوء گيرنده نتواند براى مسح آن را آب بكشد، بايد تيمم نمايد.

شرائط مربوط به آب وضوء:

165- شرائط مربوط به آب وضوء عبارتند از:

شرط اول و دوم: آب وضوء مطلق و پاك باشد، پس وضوء گرفتن با آب مضاف و آب نجس باطل است، اگرچه انسان مضاف بودن يا نجس بودن آن را نداند يا فراموش كند؛ و اگر با آن وضوء نمازى هم خوانده باشد، بايد آن نماز را دوباره با وضوء صحيح بخواند.

شرط سوم: آب وضوء مباح باشد، پس وضوء گرفتن با آب غصبى و آبى كه تا هنگام وضوء گرفتن معلوم نيست صاحبش راضى است يا نه، حرام و باطل است؛ و اگر كسى غصبى بودن آب را فراموش كند و با آن وضوء بگيرد- هرچند خودش غاصب باشد- وضوئش صحيح است، و چنانچه هنگام مسح يادش بيايد، مسح با تَرىِ آن اشكال ندارد؛ لكن چون وضوء گيرنده تالف‌