بشويند، و چيزى هم كه در حدّ دست است- و لو انگشت يا گوشت زيادى باشد- بايد شسته شود؛ و براى آنكه يقين كنند آرنج را كاملًا شسته‌اند، بايد مقدارى بالاتر از آن را هم بشويند، و شستن مو به همراه پوست واجب نيست.

154- اگر چرك زير ناخن بيش از حدّ متعارف نباشد، شستن آن واجب نيست؛ مگر اينكه زير ناخن از ظاهر بدن محسوب شود؛ و اما اگر چرك از حدّ متعارف بيشتر باشد، يا ناخن را بگيرند و زير آن ظاهر شود، واجب است بعد از برطرف كردن چرك، زير آن را بشويند.

155- اگر وضوء گيرنده دست را تَر كند و به صورت و دستها بكشد، چنانچه تَرىِ دست به قدرى باشد كه به واسطه آن صورت و دستها تَر شوند- و شستن صدق كند- كافى است.

156- در وضوء شستن صورت و دستها در مرتبه اول واجب، و در مرتبه دوم مستحب، و در مرتبه سوم و بيشتر حرام مى‌باشد، و صدق شستن اول يا دوم و يا سوم مربوط به قصد كسى است كه وضوء مى‌گيرد، پس اگر مثلًا به قصد شستن مرتبه اول ده مرتبه آب به صورت يا دستها بريزد اشكال ندارد، و همه آنها شستن اول محسوب مى‌شوند؛ و اگر به قصد اينكه سه مرتبه بشويد سه بار آب بريزد سه مرتبه حساب مى‌شود، و مرتبه سوم آن حرام است ولى مبطل نيست؛ مگر اينكه مستلزم مسح با آب جديد شود.

157- بعد از شستن صورت و دستها وضوء گيرنده بايد قسمت جلوى سر را با تَرىِ آب وضوء كه در دست مانده است مسح كند؛ و احتياط مستحب آن است كه مسح سر را با دست راست و از بالا به پايين انجام دهد.

158- يك قسمت از چهار قسمت سر، كه مقابل پيشانى است جاى مسح مى‌باشد، و هر جاى اين قسمت را به هر اندازه مسح كند كافى است؛ اگرچه احتياط مستحب آن است كه مسح از درازا به اندازه يك انگشت و از پهنا به پهناى سه انگشت بسته باشد.

159- لازم نيست مسح سر بر پوست آن باشد، بلكه بر موى جلوى سر هم صحيح است؛ ولى كسى كه موى جلوى سر او به اندازه‌اى بلند است كه اگر شانه كند به صورتش يا به جاى ديگر سر مى‌رسد، بايد بيخ موها را مسح كند، يا اينكه آنها را كنار بزند و پوست سر را مسح نمايد؛ و اگر مو به خودى خود جلوى سر باشد مسح بر آن مانعى ندارد، اگرچه با شانه زدن به جاى ديگر برسد؛ امّا