آن آب است، بايد عوض آن را بدهد.

شرط چهارم: اگر آب وضوء قليل است، نبايد در استنجاء يا شستن چيزهاى نجس استفاده شده باشد؛ امّا آبى كه با آن وضوء گرفته شده، در صورتى كه به اطلاق و پاكى خود باقى مانده باشد، وضوء گرفتن با آن جائز است؛ و بنابر اقوى آب غسل هم داراى همين حكم مى‌باشد.

شرط پنجم: ظرف آب وضوء مباح باشد، پس اگر آب وضوء در ظرف غصبى باشد و وضوء گيرنده غير از آن، آب ديگرى نداشته باشد، بايد تيمّم كند و نمى‌تواند با آب آن ظرف وضوء بگيرد؛ ولى در صورتى كه با دست يا چيز ديگر آب را از آن ظرف بردارد و به صورت و دستها بريزد، وضوء او صحيح است، چه آب ديگرى داشته باشد يا نه.

شرط ششم: بنابر احتياط واجب ظرف آب وضوء از جنس طلا و نقره نباشد؛ ولى وضوء گرفتن با آبى كه از ظرف طلا و نقره برداشته شده است صحيح مى‌باشد.

شروط مربوط به شخص وضوء گيرنده:

166- شرائط مربوط به شخص وضوء گيرنده عبارتند از:

شرط اول: اعضاء وضوء پاك باشد؛ و اگر پيش از تمام شدن وضوء جايى را كه وضوء گيرنده شسته يا مسح كرده است نجس شود، وضوء او صحيح مى‌باشد و نيز اگر غير از اعضاء وضوء جايى از بدن او نجس باشد، وضوء او صحيح است؛ ولى اگر مخرج را از بول يا غائط تطهير نكرده باشد، احتياط مستحب آن است كه پيش از وضوء آن را تطهير كند.

شرط دوم: مسح را در مكان غصبى انجام ندهد، پس در هنگام مسح كردن نبايد در مكان غصبى باشد؛ ولى شرط نيست كه در وقت شستن صورت و دستها در مكان مباح باشد.

شرط سوم: استعمال آب براى او مانعى نداشته باشد، پس كسى كه وضوء برايش ضرر خطير دارد- ضررى كه مايه تلف و هلاكت است- و يا مى‌ترسد كه اگر وضوء بگيرد مريض شود، يا اگر آب را به مصرف وضوء برساند تشنه مى‌ماند، نبايد وضوء بگيرد؛ ولى اگر نداند آب براى او ضرر دارد و وضوء بگيرد، وضوئش صحيح است، هرچند بعداً بفهمد ضرر داشته است، و نيز شخصى كه تشنگى بر او عارض شده است، اگر به اندازه‌اى آب دارد كه تنها براى وضوء كفايت مى‌كند، چنانچه تشنگى راتحمّل نموده و وضوء بگيرد وضوء او صحيح است.