خريد و فروش، اجاره، انفاق و كارهايى كه مناسب حالش باشد- را به خودش واگذار نمايند؛ و اگر شخص سفيه زن است، بايد در امور خانه‌دارى، صَرفه جويى، معامله با زنان، اجير شدن براى كارهايى نظير خياطى و بافندگى مورد آزمايش قرار بگيرد، كه اگر طبق مصالح خودش كار كند و دقت و زيركى داشته و تحفّظ از غبن در معاملات بجا آورد و در جاهاى لازم و مناسب صرفه جويى نموده و مال را از ضايع شدن نگهدارى مى‌كند و در همه اينها رفتار عقلائى دارد، صاحب رشد شده و از سفاهت بيرون آمده و اختيار تصرف در اموال و زندگى خويش را دارد؛ و الا همچنان بر سفاهت باقى است و از تصرفات ممنوع مى‌باشد. 1172- خروج از سفاهت و واجديّت رشد سفيه- چه سفيه مرد باشد و چه زن- به شهادت دو مرد عادل و يا به إخبار يك مرد عادل بلكه به إخبار يك فرد ثقه ثابت مى‌شود.

1173- ولىّ و سرپرست سفيهى كه سفاهتش پيش از بلوغ بروز كرده است، پدر و جدّ پدرى و وصىّ آن دو مى‌باشند؛ اما اگر كسى بعد از بلوغ سفيه يا ديوانه شود، ولايتش با حاكم شرع يا فرد منصوب از طرف حاكم شرع مى‌باشد.

1174- اگر مُوَلّى‌ عليه، سفيه يا بچه باشد و ادّعاء رشد كند، در صورتى كه وليّش در او احتمال رشد بدهد، احتياط واجب آن است كه او را آزمايش كند، و همچنين است هرگاه مولىّ عليه ادّعاء رشد نكند و خود ولىّ در او احتمال رشد بدهد.

ششم- مُفلِسان (ورشكستگان):

كسى كه داراييش كمتر از بدهكاريش باشد و بدينجهت حكم ورشكستگى او توسط حاكم شرع صادر و از تصرف در اموال خود ممنوع شده باشد مُفلس ناميده مى‌شود.

1175- كسى كه بدهكار است، اگرچه بدهى او چند برابر داراييش باشد، مادامى كه حاكم شرع او را از تصرف در اموالش منع نكرده باشد، هرگونه تصرف او در اموالش جائز است و امر او در اموالش نافذ مى‌باشد، هرچند همه اموالش را مجانى به ديگرى انتقال دهد؛ بلى، اگر براى فرار از دين چيزى به كسى ببخشد يا با مصالحه و مانند آن مال را به ديگرى انتقال دهد، صحّت آن مشكل است، خصوصاً در صورتى كه نتواند از راه كسب و كار، مالى تحصيل نمايد كه وافى به‌