خداوند دانا و قادر و روز قيامت و بهشت و جهنم است. پس، هرگاه انسان چنين اعتقادى نداشته باشد، يا داشته باشد، ولى ضعيف باشد، ديگر نمى‌توان شخص را وادار به مخالفت با هواى نفس و پيروى از دستورهاى الهى كرد، مگر در مواردى اندك كه قطعا نمى‌توان به درجه عدالت برسد؛ پس، اراده‌اى كه منجر به عدالت، تقوى و رضاى الهى مى‌شود از اعتقاد متوسط و مافوق آن نشئت مى‌گيرد، نه از اعتقاد ضعيف، اين امر روشن است؛ ولى آيا چنين افراد «ضعيف الايمان» در بين صحابه وجود داشت؟ آرى، از نظر قرآن وجود داشت.

قال اللّه تعالى:

كَما أَخْرَجَكَ رَبُّكَ مِنْ بَيْتِكَ بِالْحَقِّ وَ إِنَّ فَرِيقاً مِنَ الْمُؤْمِنِينَ لَكارِهُونَ* يُجادِلُونَكَ فِي الْحَقِّ بَعْدَ ما تَبَيَّنَ كَأَنَّما يُساقُونَ إِلَى الْمَوْتِ وَ هُمْ يَنْظُرُونَ‌؛[1]

همان‌گونه كه پروردگارت تو را از خانه‌ات به حق بيرون آورد و حال آن‌كه دسته‌اى از مؤمنان سخت كراهت د اشتند، [آنان‌] با تو درباره حق، بعد از روشن شدن آن، مجادله مى‌كنند، گويى كه آنان را به سوى مرگ مى‌رانند و آنان مشاهده مى‌كنند.

و قال تعالى:

ما كانَ اللَّهُ لِيَذَرَ الْمُؤْمِنِينَ عَلى‌ ما أَنْتُمْ عَلَيْهِ حَتَّى يَمِيزَ الْخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ‌؛[2]

خدا بر آن نيست كه مؤمنان را به اين حالى كه شما هستيد، واگذارد تا اين‌كه پليد را از پاك جدا كند.

انسان خبيث و پليد، هرگز متصف به عدالت نمى‌شود. التبه حق آنست كه آيه شريفه ربطى به موضوع به «ضعيف الايمان‌ها» ندارد.

[1] . انفال، آيه 5.

[2] . آل عمران، آيه 179.