كشان خونش از استخوان مى چكيد

همى گفت و از هول جان مى دويد

اگر رستم از دست اين تير زن‌

من و موش ويرانه پير زن‌

نيرزد عسل جان من زخم و نيش‌

قناعت نيكوتر بدوشاب خويش‌

خداوند از آن بنده خرسند نيست‌

كه راضى به قسم خداوند نيست.

شرف مرد به جود است و كرامت به سجود

هركه اين هردو ندارد عدمش به ز وجود

اى كه در نعمت و نازى به جهان غره مشو

كه محال است درين مرحله امكان خلود

اى كه در شدت و فقرى و پريشانى حال‌

صبر كين دو سه روزى بسرايد معدود

خاك راهى كه بر او مى گذرى ساكن باش‌

كه عيون است وجفون است خدود است و قدود

اين همان چشمه خورشيد جهان افزون است‌

كه همى تافت برآرامگه عاد و ثمود

دنيا آن قدر ندارد كه بر او رشك برى‌

اى برادر كه نه محسود بماند نه حسود.

دست حاجت چو برى پيش خداوند برى‌

كه كريمست و رحيمست و غفور است و ودود

كرمش نامتناهى نعمش بى پايان‌

هيچ خواهنده ازين در نرود بى مقصود