و اخروى قرآن، احاديث مربوط به خواص درمانىِ آيات و سور نيز گرد آمده‌اند.[1]

روايات مورد بحث را مى‌توان به چند دسته قسمت كرد:

1. برخى از احاديث، با تعابيرى مانند: «القرآن هو الدواء»[2] و «خير الدواء القرآن»[3] و «ودواء دائكم»[4]. قرآن را به صورت مطلق، مايه شفاى دردها و بيمارى‌ها معرفى كرده‌اند. اين روايات، به سبب اطلاق، درمان روحى و جسمى را در بر مى‌گيرند. و به ليل موافقت با آيات متعددى كه قرآن را شفا و هدايت مى‌دانند،[5] مقبول و معتبرند.

2. شمار ديگرى از احاديث، بدون نام بردن از سور و آياتى خاص، قرائت قرآن را مايه شفاى برخى دردهاى جسمى‌مى‌دانند؛ مانند اين كه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله در پاسخ مردى كه از درد گلو به آن حضرت پناه برد او را به قرائت قرآن فرمان داد: «عليك بقرائة القرآن»،[6] و نيز بر اساس نقلى از آن حضرت، قرائت قرآن بيمارى بلغم را زايل مى‌كند.[7]

3. شمار فراوانى از روايات نيز به صورت خاص و مشخص، به فضيلت دسته‌اى از سوره‌هاى قرآن مانند «حواميم» و يا «مسبّحات» اشاره كرده‌[8] و يا به يك سوره و آيه مشخص پرداخته و در اين قالب، خواصّ برخى سوره‌ها را بيان كرده‌اند. براى مثال، در روايتى سوره حمد، شفاى همه بيمارى‌ها دانسته شده و از همين رو «سوره شفا»

[1]. ر. ك: الذريعة: ج 22 ص 306- 308.

[2]. بحار الأنوار: ج 92 ص 176.

[3]. كنز العمّال: ج 10 ص 8.

[4]. نهج البلاغة: خطبه 158. نيز، ر. ك: بحار الأنوار: ج 92 ص 202.

[5]. يونس: آيه 57، اسرا: آيه 82 و 107- 109، فصّلت: آيه 44، ابراهيم: آيه 1.

[6]. كنز العمّال: ج 1 ص 549؛ وسائل الشيعة: ج 11 ص 130.

[7]. بحار الأنوار: ج 92 ص 202.

[8]. ر. ك: تفسير نور الثقلين: ج 4 ص 510، الكافي: ج 2 ص 584 و 620.