را به جاى خود در ميان امّت بر جاى مى‌گذارد كه يكى از آن دو كتاب اللَّه است، نه بخشى از كتاب اللَّه. جمله اسميه هم مفيد ثبات و دوام است. افزون بر اين، عبارات ذيلِ همين روايات (روايات ثقلين)، به روشنى نشان از استمرار اين پيش بينى و وعده ضمنى پيامبر خدا صلى الله عليه و آله تا روز قيامت دارد. دوم، اين كه در اين حديث، بر لزوم تمسّك به قرآن در همه زمان‌ها تصريح و تأكيد شده و باور به تحريف، عملًا اين تمسّك را منتفى مى‌سازد. سوم، اين كه قول به تحريف، حُجّيت و اعتبار ظواهر قرآن و در نتيجه تمسّك به آن را نفى مى‌كند. افتادگى يا تبديل بخش‌هايى از يك متن، بى گمان، فهم استوار آن متن و در نتيجه حجّيت آن و قابليت آن را براى احتجاج، ناممكن مى‌سازد؛ زيرا چه بسا در موارد نياز به تمسّك به قرآن، حجّت، در همان بخشِ افتاده يا تبديل شده باشد، و يا اين بخش، قرينه‌اى براى فهم بخش‌هاى موجود، بوده باشد.[1]

چهار. استناد اهل بيت (عليهم السلام) به قرآن موجود:

بنا بر روايات پر شمار، اهل بيت عليهم السلام به مناسبت‌هاى گوناگون، همواره به قرآن موجود، استناد و تمسك مى‌جسته‌اند، حتى به آياتى كه مدّعيان تحريف، تحريف آنها را ادعا كرده‌اند، مانند آيه‌ «أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ‌؛ از خدا و فرستاده خدا و صاحبان او فرمان بريد» كه روايات اهل بيت عليهم السلام‌ «أُولِي الْأَمْرِ» را به امامان دوازده‌گانه اهل بيت عليهم السلام تفسير كرده‌اند.[2]

پنج. احاديث امر به تمسّك، تلاوت، و ختم مصحف موجود:

بنا بر رواياتى بسيار، امامان اهل بيت عليهم السلام مسلمانان را همواره به تمسّك، تلاوت، و ختم قرآن موجود، ترغيب مى‌كردند و يا با اشاره به همين مصحف شريف، به آثار و فوايد تكوينى و معنوى ختم‌

[1]. ر. ك: التبيان فى تفسير القرآن: ج 1 ص 3؛ البيان: ص 211- 214؛ دايرة المعارف قرآن كريم: ج 6 ص 328.

[2]. الكافى: ج 1 ص 276 ص 295. نيز، ر. ك: همين شناخت‌نامه: ص 179( ادلّه تاريخى مدّعيان تحريف).