قرآن توجّه مى‌دادند. شيخ طوسى در آغاز تفسير ارزشمند خويش، التبيان فى تفسير القرآن، با بيان اين دليل و برخى ادلّه ديگر، اين دست روايات را «متناصره» خوانده و بيان كرده است كه بحث در باره تحريف، چنان ضعيف است كه شايسته پاسخ نيست.[1]

روايات مختلفى كه برخى از آنها ياد شد، با قطعيت تمام، راه را بر هر گونه تحريف مى‌بندند و گواهى مى‌دهند كه قرآن موجود، همان كتابى است كه بر پيامبر صلى الله عليه و آله نازل شد. عالمان شيعه، از اين روايات در دو جهت، سود مى‌برند: نخست، اثبات سلامت قرآن از تحريف و دوم، ردّ رواياتى كه ظاهر آنها موهم تحريف است؛ زيرا هنگام تعارض روايات، آن دسته كه به لحاظ سند يا معنا ضعيف است، ساقط مى‌گردد و در اينجا مصداق روايات ضعيف، روايات دسته دوم است كه موهم تحريف قرآن اند.[2] علاوه بر اين، تنافى آنها با قرآن، مطابق نصوص، اين روايات را از اعتبار، ساقط مى‌گرداند.

3. قرائن تاريخى نفى شبهه تحريف‌

از ضروريات تاريخ است كه چهارده قرن پيش حضرت محمد صلى الله عليه و آله مبعوث شد و مردمانى از عرب و غير عرب به وى ايمان آوردند. او كتابى آورد و آن را قرآن ناميد و آن را به خداى سبحان نسبت داد و اين قرآن معارف و كلياتى از شريعت را در خود داشت كه پيامبر صلى الله عليه و آله مردم را به آن فراخواند؛ همچنين از مسلّمات تاريخ است كه آن جناب با همين قرآن تحدى كرد و آن را معجزه نبوّت خود خواند و نيز هيچ سخنى نيست در اين كه قرآن موجود همان قرآن است كه او بر مردم معاصر خويش قرائت كرد. چنين نبود كه اين كتاب از ميان برود و كتابى ديگر نظير آن يا غير آن را كسانى‌

[1]. التبيان فى تفسير القرآن: ج 1 ص 3.

[2]. سلامة القرآن من التحريف: ص 31.