مى‌خواست آن حضرت را به قتل برساند، فرمود:

إذاً ولا بُدَّ مِن قَتلي فَاسقِني شَربَةَ ماءٍ، فَقالَ: هَيهاتَ أن تَذوقَ الماءَ! بَل تَذوقُ المَوتَ غُصَّةً بَعدَ غُصَّةٍ، وجُرعَةً بَعدَ جُرعَةٍ.[1]

بنابراين، حال كه كشتنم قطعى است، پس جرعه‌اى آب به من بده. او گفت: هرگز اگر قطره‌اى آب بچشى! بلكه مرگ را به صورت گلوگير و جرعه جرعه‌اى مى‌چشى.

اين گونه گزارش‌ها علاوه بر اين كه با محكمات تاريخ عاشورا و موضع‌گيرى‌هاى امام در طول زندگى افتخارآميز او، منافات دارد، مخالف اصول باورهاى شيعه در مورد جايگاه والاى خاندان رسول خدا صلى الله عليه و آله است. و بر اين اساس يكى از آفات مجالس عزادارى سيد الشهداء مرثيه‌سرايى ذلت‌آميز براى آن حضرت است، و بر ذاكران مخلص اهل بيت عليهم السلام فرض است كه از هر سخن و تعبيرى كه حاكى از اظهار ذلت آن بزرگوار و يا اهل بيت ايشان در حادثه عاشورا باشد، جدّاً اجتناب كنند. در اين باره محدّث نورى در كتاب لؤلؤ و مرجان رؤياى صادقه‌اى را از روضه‌خوان معروفى بدون ذكر نام نقل كرده كه حقيقتاً تكان دهنده است!

چرا ذلت فرزندم حسين را خواندى؟!

«سيد فاضلى از معتبرين روضه‌خوانان، شبى در خواب ديد كه: گويا

[1]. نور العين، اسفراينى: ص 50.