نه به خدا سوگند كه نه بسان ذلت زدگان، دست ذلت به دست خود كامگان خواهم داد و نه بسان بردگان پا به فرار خواهم نهاد «من به پروردگار خويش وپروردگار شما پناه مى‌برم از اينكه مرا سنگباران نماييد». «من از شرارت هر عنصر حق ناپذير ومتكبرى كه به روز حساب ايمان نمى‌آورد به پروردگار خود وشما پناه مى‌برم».

بنا بر اين هر گزارشى از تاريخ عاشورا كه حاكى از پذيرش ذلت توسط آن حضرت است، دروغ و ساخته و پرداخته دشمنان اوست مانند آن چه گزارش شده كه فرموده:

اختاروا مِنّي خِصالًا ثَلاثاً: إمّا أن أرجِعَ إلَى المَكانِ الَّذي أقبَلتُ مِنهُ، وإمّا أن أضَعَ يَدي في يَدِ يَزيدَ بنِ مُعاوِيَةَ، فَيَرى‌ فيما بَيني وبَينَهُ رَأيَهُ، وإمّا أن تُسَيِّروني إلى‌ أيِّ ثَغرٍ مِن ثُغورِ المُسلِمينَ شِئتُم، فَأَكونَ رَجُلًا مِن أهلِهِ، لي ما لَهُم، وعَلَيَّ ما عَلَيهِم.[1]

يكى از سه پيشنهاد مرا بپذيريد: يا به همان جايى كه از آنجا آمده‌ام بازگردم و يا دستم را در دست يزيد بن معاويه بگذارم و ميان من و خود حكم كند و يا مرا به هر يك از مرزهاى مسلمانان كه مى‌خواهيد بفرستيد و من هم مانند يكى از ساكنان همانجا شوم با همان وظايف و حقوق.

يا آن چه كتاب نور العين به آن حضرت نسبت داده كه وقتى شمر

[1]. تاريخ الطبرى: ج 5 ص 413 و نيز، ر. ك: دانش‌نامه امام حسين عليه السلام: ديدار امام و ابن سعد ميان دو لشكر.