عصر رسالت و دوره نزول قرآن ناظر است و بخش دوم آن يعنى فقره‌ «وَ لا مِنْ خَلْفِهِ» به دوران پس از نزول اشاره دارد كه از زمان رحلت پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله تا قيامت را در بر مى‌گيرد.

سه. در آيه نفى باطل، از دو برهان لِمّى و انّى براى نفى تحريف استفاده شده است، به اين صورت كه در فقره پايانى آيه قبل، از قرآن با عنوان «كتاب عزيز» ياد شده است: «وَ إِنَّهُ لَكِتابٌ عَزِيزٌ». عزيز، از ريشه «الأرض العَزاز (زمين نفوذناپذير)»، به معناى استوارى و نفوذناپذيرى است و معناى آيه آن است كه قرآن به سبب ويژگى استوارى درونى و نفوذناپذير بودن، هيچ باطلى را به خود راه نمى‌دهد. اين برهان از نوع برهان «إنّ» است كه در پايان آيه 41 از سوره فصّلت و به عنوان برهانى پيش از ذكر مدّعا منعكس شده است. از سويى ديگر، در پايان آيه، قرآن، كتابى «فرو فرستاده شده از سوى خداوند حكيم و حميد» معرفى شده است: «تَنْزِيلٌ مِنْ حَكِيمٍ حَمِيدٍ». چنين بيانى، ناظر به برهان «لِم» است؛ يعنى از آن جا كه منشأ نزول قرآن، خداوند حكيم و حميد است، هيچ گونه باطل در قرآن راه نمى‌يابد؛ زيرا اگر خداوند اجازه ورود باطل را به قرآن بدهد، مخالف حكمت اوست كه قرآن را كتاب هدايت و ناسخ همه كتب آسمانى پيشين معرفى كرده است، چنان كه دادن اجازه ورود باطل به قرآن، به معناى پذيرش مَشوب بودن قرآن است كه اين امر با پيراسته و حميد بودن خداوند، ناسازگار است.[1]

سوم. آيه رصد الهى‌

آيات 26- 28 سوره جنّ بيان مى‌كنند كه خداوند، عالم به غيب است و هيچ كس را از آن آگاه نمى‌كند، مگر پيامبرى كه از او خشنود است و خداوند بر پيامبران خويش‌

[1]. الميزان فى تفسير القرآن: ج 17 ص 398- 399.