اختلاف علم حاصل كرد و آن گاه وحيانى بودن اين كتاب با ترديد مواجه مى‌شود.[1]

دوم. آيه نفى باطل‌

از جمله آياتى كه به روشنى از عدم راهيافت هر گونه دخل و تصرفى در قرآن حكايت دارد، آيه نفى باطل است:[2]

«وَ إِنَّهُ لَكِتابٌ عَزِيزٌ\* لا يَأْتِيهِ الْباطِلُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ لا مِنْ خَلْفِهِ تَنْزِيلٌ مِنْ حَكِيمٍ حَمِيدٍ.[3]

آن كتاب ارجمند است. از پيش و پسِ آن باطل به آن راه نمى‌يابد. فرستاده شده‌اى از سوى حكيم حميد».

توضيح چگونگى دلالت اين آيه بر مدعا بدين شرح است:

يك. اين آيه، به استناد سياق آيات پيش از آن، كه ناظر به تلاش كافران براى مقابله با قرآن است، بر عدم راهيافت باطل در آن دلالت دارد.[4]

آيه نفى باطل، هماهنگ با چنين سياقى، بر استوارى قرآن و عدم امكان راهيافت باطل در آن تأكيد دارد. نفى راهيافت باطل در قرآن با توجه به سعه معنايى باطل، همه انواع كاركردهاى بر مدار باطل را نفى مى‌كند و تناقض قرآن با دستاوردهاى علمى و راهيافت انواع تحريف در آن، از جمله مصاديق باطل اند.

از آن جا كه اين آيه در مقام اخبار است و تخلّف اخبار الهى محال است، پس بايد به عدم امكان راهيافت هر گونه دخل و تصرف در قرآن اذعان داشت.

دو. بخش نخست، يعنى‌ «مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ» كه بر چيزهاى حاضر اطلاق مى‌شود، به‌

[1]. نزاهت قرآن از تحريف: ص 96- 97.

[2]. البيان: ص 210- 211؛ صيانة القرآن من التحريف: ص 48- 50؛ سلامة القرآن من التحريف: ص 27- 33.

[3]. فصّلت: آيه 41- 42.

[4]. التبيان فى تفسير القرآن: ج 9 ص 131.