آن توجّه كنيد، از آرزو و فريب آن، بى‌زار مى‌گرديد.

بر همين اساس، امام زين‌العابدين (ع) به فرزند مباركشان امام باقر (ع) توصيه مى‌كند و مى‌فرمايد:

إيّاكَ وَالأَمَلَ الطَّويلَ، فَكَم مِن مُؤَمِّلٍ أمَلًا لا يَبلُغُهُ وجامِعِ مالٍ لا يَأكُلُهُ.[1]

بپرهيز از آرزوهاى طولانى؛ زيرا چه بسيارند آرزومندانى كه به آرزوى خود نرسيدند و مال‌اندوزانى كه آن را مصرف نكردند.

بنا بر اين، براى ايمنى از آفت آرزوهاى طولانى و پيشگيرى از اعتياد، لازم است كه شناخت انسان از دنيا و عمرش مورد بازنگرى قرار گيرد و با واقعيت‌هاى زندگى، هماهنگ شود.

ه. تنظيم ديدگاه نسبت به روزى مقدّر

ترس از آينده و چگونگى تأمين «روزى»، نگرانى‌اى عمومى است. روزى، يكى از نيازهاى اساسى انسان است و از اين رو، معمولًا اين نگرانى وجود دارد كه آينده چه خواهد شد؟ آيا روزى فردا خواهد رسيد؟ و ... در اين حالت، آينده، تاريك و مبهم ارزيابى مى‌شود و به همراه آن، اضطراب و نگرانى از فردا شكل مى‌گيرد. ترس و نگرانى اگر به اندازه باشد و از حدّ متعارف نگذرد، عامل تحرّك براى كسب روزى است. انسان بى‌خيال، براى كسب روزى تلاش نخواهد كرد و همين امر، موجب بروز مشكلات فراوانى در زندگى وى خواهد شد. پس نگرانى به اندازه كم آن، مفيد است؛ امّا اگر افزايش يابد و از حدّ معمول بگذرد، به افزايش تنيدگى و فشار روانى منجر مى‌شود و رضايت از زندگى را به مخاطره مى‌اندازد.[2] امام على (ع) يكى از عوامل هلاك كننده مردم را ترس از فقر مى‌داند.[3] اين اضطراب اگر درمان نشود، مى‌تواند زمينه‌ساز گرايش به اعتياد گردد. در مقابله با اين‌

[1]. كفايه الأثر، ص 240؛ بحار الأنوار، ج 46، ص 230، ح 7.

[2]. رضايت از زندگى، ص 58

[3].