شيخ‌مفيد،[1] سيّدمرتضى،[2] ابن‌زهره،[3] محقّق حلّى‌[4] (در كتب معارج)، علّامه حلّى،[5] شهيد اوّل‌[6]، شهيد ثانى،[7] وحيد بهبهانى،[8] ميرزاى قمى،[9] كاشف الغطاء،[10] شيخ‌انصارى،[11] و آخوند خراسانى،[12] محمّدحسين نائينى،[13] آغاضياى عراقى‌[14]، در شبهات تحريميه، قائل به برائت شده‌اند و ... و اين مطلب، به جمهور مجتهدان نسبت داده شده است.[15] همچنين- چنانچه ملاحظه شد- قدما قائل به برائت در شبهات حكميه بوده‌اند و اين كه شيخ‌حسين كركى،[16] اين قول به برائت را فقط به متأخّران از مجتهدان نسبت مى‌دهد، حرف صحيحى نيست؛ چنانچه شيخ‌حرّ عاملى،[17] قول به توقّف را به شيخ‌طوسى نسبت داده كه اين هم سخن درستى نيست؛ زيرا اين كه شيخ‌طوسى گفته هرچند اصل در اشيا، از جهت عقلى وقف است،[18] ولى ممتنع نمى‌دانيم كه دليل سمعى دلالت كند كه اصل در اشيا اباحه است، بعد از آن كه‌

[1]. تصحيح الإعتقاد، ص 143.

[2]. الذريعة، ج 2، ص 809.

[3]. اصول الفقه، ص 416( به نقل از: غنية النزوعة).

[4]. معارج الاصول، ص 287.

[5]. مبادى الاصول، ص 251.

[6]. ذكرى الشيعة، ج 1، ص 52.

[7]. تمهيد القواعد، ص 271.

[8]. الرسائل الاصوليه، ص 349.

[9]. قوانين الاصول، ج 2، ص 15.

[10]. الحقّ المبين، ص 12.

[11]. فوائد الاصول، ج 2، ص 50.

[12]. كفاية الاصول، ج 4، ص 23- 24.

[13]. فوائد الاصول، ج 3، ص 33.

[14]. نهاية الأفكار، ج 3، ص 201.

[15]. همان جا.

[16]. هداية الأبرار، ص 266.

[17]. الفوائد الاصول، ج 4، ص 473.

[18]. العدّة، ج 2، ص 742 و 761.