ممكن است اين روايت را حمل بر اعمّ از اصول و فروع كنيم. پس در جايى كه ممكن است، تحصيل يقين و در غيرآن، تحصيل ظنّ معتبر مى‌كنيم.[1]

البته لزوم يقين و عدم كفايت ظن حتّى در فروع، نظرى است كه از مشخّصه‌هاى اخباريان و حتّى ملاك اخباريگرى شمرده شده است؛[2] ولى بر پايه آنچه گذشت، مى‌بينيد كه كفايت ظن در اصول اعتقادات، موافقانى در ميان هردو گروه دارد و نمى‌توان آن را منتسب به يكى از دوگروه كرد.

دلايل حجّيت روايات در عقايد

از مجموع اين كلمات، استفاده مى‌شود كه اخباريان عقيده دارند كه در اصول دين نيز مانند فروع دين، دليل معتبر، منحصر در اخبار معصومان (عليهم السلام) است. دلايل آنان، همان دلايل كلّى‌اى است كه رجوع به اهل بيت (عليهم السلام) را لازم مى‌كند و اخباريان در مباحث ديگر نيز بدانها تمسّك جسته‌اند. مهم‌ترين دلايلى كه در اين‌جا مى‌توان نام برد، عبارت‌اند از:

1. حديث ثقلين‌[3] كه متواتر بين شيعه و اهل سنّت است. بر پايه آن، پيامبر خدا (ص) فرموده است كه كتاب خدا و عترت و اهل‌بيت او، تا روز قيامت، از هم جدا نمى‌شوند، و ضمانت كرده است كه اگر به آن‌دو، تمسّك بجوييم، هرگز گم‌راه نمى‌شويم. هرگاه ما به كلام اهل‌بيت تمسّك كنيم، به مجموع دو ثقل عمل كرده‌ايم؛ چرا كه آنان ناسخ و منسوخ، محكم و متشابه، مطلق و مقيّد، عام و خاص، و آنچه را به ظاهرش باقى است، مى‌شناسند و چون ديگران چنين شناختى ندارند، براى يافتن مراد خداوند، راهى جز از ناحيه اهل‌بيت وجود ندارد.[4]

2. بر اساس اخبار فراوانى كه در دست داريم، مراد خداوند از «أهل‌الذكر»[5] و

[1]. مرآة العقول، ج 1، ص 100.

[2]. ميراث اسلامى ايران، ج 4، ص 385.

[3]. وسائل الشيعة، ج 18، ص 19( صفات القاضى، باب 5)، ح 9.

[4]. الفوائد المدنية، ص 128؛ الفوائد الطوسية، ص 412.

[5]. فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ‌( سوره نحل، آيه 43، سوره انبيا، آيه 7).