علّامه حلّى، شهيد اوّل،[1] شهيد ثانى، محقّق كركى،[2] صاحب معالم، وحيد بهبهانى، نايينى و سيّد خويى،[3] و اخباريانى چون: شيخ‌حرّ عاملى، شيخ‌حسين كركى، محمّدامين استرآبادى و فيض‌كاشانى.[4] البته اجمالًا بايد گفت كه به باور متكلّمان، اين قطع، بايد از روى برهان و دليل به دست آيد، و اخباريان قائل‌اند كه بايد از روايات و محكمات قرآن بوده باشد.

در مقابل مشهور، عدّه‌اى در اين كه علم و يقين در اصول عقايد لازم باشد، ترديد كرده‌اند.[5] گروهى نيز قائل به تفصيل شده‌اند. ميرزاى قمى و شيخ انصارى، از خواجه نصيرالدين طوسى و مقدّس اردبيلى و شيخ‌بهايى و صاحب مدارك و علّامه‌مجلسى و فيض كاشانى نقل مى‌كنند كه در اعتقادات، ظن نيز كفايت مى‌كند.[6] خواجه نصيرالدين طوسى مى‌گويد:

به مجرّد اين كه شخص خدا و رسول‌الله را تصديق بكند و ايمان به معاد و امام معصوم و بهشت و جهنم داشته باشد، او مؤمن است و لازم نيست اينها از روى ادلّه‌اى باشد كه متكلّمان مطرح كرده‌اند و رسول خدا (ص) نيز عرب را بيشتر از اين، موظّف نكرده بود.[7]

علّامه‌مجلسى در ذيل روايت‌

«تفقّهوا فى الدين»

مى‌گويد:

[1]. معارج الاصول، ص 277، باب حادى عشر، 3؛ القواعد و الفوائد، ج 1، ص 319، قاعده 112.

[2]. حقائق الإيمان، ص 59؛ رسائل الشهيد الثانى، ج 1، ص 5 و ج 2، ص 757؛ وسائل المحقّق الكركى، ج 3، ص 173.

[3]. معالم الدين، ص 244؛ الفوائد الحائرية، ص 456؛ فوائد الاصول، ج 3، ص 324؛ التنقيح فى شرح العروة الوثقى، ج 1، ص 69 و 348.

[4]. الفوائد الطوسية، ص 324 و 426؛ هداية الأبرار، ص 134؛ فرائد الاصول، ج 1، ص 554؛ الوافى، ج 1، ص 11؛ الفوائد المدنية، ص 122؛ قوانين الاصول، ج 2، ص 173؛ فرائد الاصول، ج 1، ص 554( به نقل از سيّد صدر)؛ الوافى، ج 1، ص 11.

[5]. شيخ‌بهايى مى‌گويد:« مشكل مى‌توان اثبات كرد كه در اصول دين، قطع، معتبر است»( زبدة الاصول، ص 419).

[6]. قوانين الاصول، ج 2، ص 180؛ فرائد الاصول، ج 1، ص 554.

[7]. رساله أقلّ ما يجب الإعتقاد، چاپ‌شده در تلخيص المحصّل، ص 471.