حضرت پيامبر خدا (ص) با براق رفت و در سوره اسراء به آن اشاره شده، «جسمانى» بوده است. وى در اين باره، ادّعاى عدم خلاف بين اماميه مى‌كند و حتى آن را از ضروريات مذهب اماميه مى‌داند.[1]

از ديگر آثار اوست: شرح الباب الحادى عشر، به فارسى؛ البرهان المتين، در نبوّت خاصّه؛ و الدّرة البيضاء فى تحقيق معنى البداء.[2]

شيخ‌يوسف بحرانى (1107- 1186 ق)

شيخ‌يوسف‌بن احمدبن ابراهيم‌بن احمدبن صالح بحرانى، معروف به «صاحب حدائق»، محدّثى متبحّر بود كه از جهت مكارم اخلاق و به‌ويژه اخلاص در علم و عمل، به مرتبه بالايى رسيده بود.[3] زادگاهش قريه «ماحوز» در يك فرسخى جنوب غربى منامه، مركز بحرين بود. در كودكى، پدرش شيخ‌احمد بحرانى (م 1131 ق) تربيت علمى او را بر عهده گرفت و كتاب‌هاى ادبى را به او آموخت.[4] وى برخلاف روش پدرش شيخ‌احمد بحرانى كه مردى دانشمند و پيرو مسلك مجتهدان بود،[5] شيوه محمّدامين استرآبادى را پسنديد و به مسلك اخبارى گرايش پيدا كرد، هرچند مانند او تندروى نداشت، بلكه از اخباريان معتدل بود.[6]

زندگى محدّث بحرانى با حوادث مهمّى همراه بود كه باعث شد از اين شهر به آن شهر روانه شود. با اين همه، تلاش و كوشش علمى را رها نكرد. تحصيلات خود را دو سال در قطيف و حدود شش سال در بحرين نزد اساتيد خود ادامه داد و سپس به علّت آشفتگى اوضاع داخلى بحرين، روانه ديار عجم شد. پس از اقامت كوتاهى در كرمان، به شيراز رفت و مورد احترام ميرزامحمّد تقى‌خان، حاكم شيراز واقع شد و چند سال با آرامش، به تدريس و تأليف و اقامه جمعه و جماعت‌

[1]. الذريعة، ج 21، ص 226، ش 4735.

[2]. الذريعة، ج 13، ص 121، ش 387؛ طبقات أعلام الشيعة، ج 6، 383- 384.

[3]. روضات الجنات، ج 8، ص 203، ش 750.

[4]. لؤلؤة البحرين، ص 442؛ دانش‌نامه جهان اسلام، ج 2، ص 314.

[5]. لؤلؤة البحرين، ص 98.

[6]. أعيان الشيعة، ج 15، ص 273.