پرداخت و آن‌گاه نزد برادرش در همدان رفت و پس از مدتى راهى نجف اشرف شد و به تكميل مدارج كمال و مراتب علمى پرداخت.[1]

در نجف اشرف، عدّه‌اى از بزرگان، از محضر سيدصدرالدين استفاده كردند. از جمله، استاد اكبر وحيد بهبهانى (م 1205 ق) كه منقول را از او آموخت و در رساله اجتهاد و تقليد خود، وى را «سيّدسند» و «استاد» مى‌خوانَد.[2] وحيد بهبهانى در آغاز، تحت‌تأثير سيدصدرالدين، به طريقه اخباريان متمايل شد؛ ولى بعدها از اين طريقه برگشت و به اجتهاد روى‌آورد.[3]

ديگر شاگرد سيّد در نجف، سيد عبدالله شوشترى فرزند نورالدين جزايرى (1104- 1173 ق) و نوه سيدنعمة الله جزايرى بود.[4]

از مشهورترين تصنيفات سيدصدرالدين، شرحى بر الوافيةى ملا عبدالله تونى (م 1071 ق) است. قسمت آخر آن به خلاف بخش‌هاى آغازينش، با قوانين اجتهاد مباينت دارد و با طريقه اخباريان سازگار است. شاگردش وحيد بهبهانى درباره علّت اين دوگانگى گفته است:

وقتى استاد شرح وافيه را مى‌نوشت، در قسمت اوّل آن در مجلس او حضور داشتم و نظرات او را از مشرب اخبارى برمى‌گرداندم؛ ولى در قسمت اخير آن، در مجلسى كه اشتغال به نوشتن آن داشت، حضور نداشتم تا او را قانع كنم و طبق مشرب اخبارى ننويسد.[5]

از ديگر آثار وى، رسالة فى الثقلين است در بررسى اين كه كدام‌يك از قرآن و عترت، «ثقل اكبر» است.[6] وى در رساله المعراج الجسمانى، معتقد است معراجى كه‌

[1]. طبقات أعلام الشيعة، ج 6، ص 383؛ مفاخر اسلام، ج 9، ص 212؛ رجال قم، ص 122؛ رياض المحدّثين، ص 355؛ روضات الجنات، ج 4، ص 122- 123، ش 357؛ ريحانة الأدب، ج 3، ص 430؛ أعيان الشيعة، ج 13، ص 433، ش 9254؛ الكنى و الألقاب، ج 2، ص 414؛ موسوعة طبقات الفقهاء، ج 12، ص 32؛ طبقات أعلام الشيعة، ج 6، ص 383.

[2]. خاتمة مستدرك الوسائل، ج 2، ص 154؛ الكنى و الألقاب، ج 2، ص 414؛ ريحانة الأدب، ج 3، ص 430.

[3]. مرآت الاحوال جهان‌نما، ج 1، ص 130.

[4]. الإجازة الكبيرة، ص 98؛ الذريعة، ج 1، ص 206، ش 1077.

[5]. روضات الجنات، ج 4، ص 123- 124؛ الذريعة، ج 14، ص 166، ش 2029.

[6]. خاتمة مستدرك الوسائل، ج 2، ص 153- 154؛ الذريعة، ج 11، ص 160، ش 1018.