اطلاق نمى‌شود تا رجوع به او واجب باشد. بله؛ اگر آن مجتهد اطلاع بر حديثى در آن زمينه داشته باشد كه به گوش سائل نرسيده باشد؛ و يا آن حديث هم به گوش سائل رسيده، ولى در حلّ آن حديث، اشكالى برايش پيش آمده كه خود او نمى‌تواند آن را حلّ كند و آن مجتهد مى‌تواند آن اشكال را حلّ كند، در اين صورت نيز رجوع به او واجب مى‌شود.[1]

نيز در رساله الدمعة من عين المانع من صلاة الجمعة، به ردّ فاضل هندى پرداخته كه در كشف اللثام نماز جمعه را در زمان غيبت، حرام دانسته؛[2] حالْ‌آن كه سماهيجى آن را واجب عينى مى‌داند.[3]

سيد صدرالدين قمى (م 1155- 1160 ق)

سيد صدرالدين محمّدبن سيّد باقر رضوى قمى همدانى، از علماى بزرگ در دوران فترت، ميان علّامه‌محمّد باقر مجلسى (1037- 1110 ق) و استاد كل وحيد بهبهانى (1118- 1205 ق) است. برخى او را اصلًا اهل‌مشهد دانسته‌اند كه چون در هر كدام از شهرهاى اصفهان، قم و همدان، مدّتى مشغول تحصيل و درس و بحث بوده، به صدرالدين رضوى اصفهانى قمى همدانى شهرت يافته است. با اين حال، او را از اعلام قم دانسته‌اند. درگذشت وى را در 65 سالگى بيان كرده‌اند[4] و چون وحيد بهبهانى در رساله اجتهاد و تقليد كه در سال 1155 ق، در بهبهان تأليف كرده، همه جا پس از اسم استادش «دام‌ظلّه» آورده، معلوم مى‌شود كه وى در آن هنگام زنده بوده است.[5] پس احتمالًا در حدود سال 1160 ق، وفات كرده است.[6]

سيد صدرالدين در اصفهان، فقه و اصول را از آقاجمال خوانسارى (م 1121 ق) و ديگران آموخت. سپس تا زمان فتنه افغان، به ارشاد و تدريس در قم‌

[1]. الذريعة، ج 24، ص 353، ش 1904؛ روضات الجنات، ج 4، ص 249- 250.

[2]. كشف اللثام، ج 4، ص 199.

[3]. الإجازة الكبيرة، ص 207؛ أنوار البدرين، ص 174؛ الذريعة، ج 2، ص 8، ش 19.

[4]. الاجازة الكبيرة، ص 102؛ روضات الجنات، ج 4، ص 125؛ الفوائد الرضوية، ص 213؛ ريحانة الأدب، ج 3، ص 430.

[5]. الذريعة، ج 6، ص 195، ش 1067 و ج 8، ص 94، ش 345.

[6]. همان، ج 21، ص 226، ش 4735.