فارسى ترجمه كرد.[1] از آن‌جا كه پيش از آن، نوشتن چنين كتاب‌هايى به زبان فارسى، رواج نداشت و چه بسا كسر شأنى براى نويسنده شمرده مى‌شد، شايد بتوان مجلسى را يكى از عاملان گسترش ترجمه در متون مقدّس دانست.

مهم‌ترين اساتيد علامه‌مجلسى عبارت‌اند از: پدر بزرگوارش ملامحمّد تقى مجلسى (م 1070 ق)؛ محمّدصالح مازندرانى (م 1086 ق)؛ ملا محسن فيض كاشانى (م 1091 ق) و ملا خليل قزوينى (م 1089 ق).[2]

به گفته سيدنعمة الله جزايرى، مجلسى بيش از هزار شاگرد داشته است.[3] برخى از ايشان، هم از محضر او بهره برده‌اند و هم در كار سترگ گرداورى مجموعه بحارالأنوار و برخى ديگر آثار از مجلسى، يارى‌اش داده‌اند، مانند: سيدنعمة الله جزايرى (م 1112 ق)، شيخ عبدالله‌بن نورالدين بحرانى صاحب كتاب العوالم، ملا عبدالله افندى اصفهانى صاحب رياض العلماء (م حدود 1130 ق)، محمّدبن على اردبيلى صاحب جامع الرواة، سيدمحمّدصالح‌بن عبدالواسع خاتون‌آبادى صاحب كتاب حدائق المقرّبين (م 1126 ق) و ....[4]

تأليفات عربى و فارسى مجلسى چندان است كه كتاب‌شناسان در شمار آن‌ها اختلاف‌نظر دارند و آمارى بين 59 تا 99 كتاب و رساله، ارائه مى‌كنند.[5] برخى از آثار وى عبارت‌اند از:

1. بحارالأنوار، مهم‌ترين، بزرگ‌ترين و مشهورترين اثر مجلسى، كه مجموعه‌اى است از قريب چهارصد كتاب و رساله. اين كتاب درحقيقت، يك كتاب‌خانه‌

[1]. لؤلؤة البحرين، ص 55.

[2]. بحارالأنوار، ج 107، ص 103، 125، 132، 135 و 143؛ رياض العلماء، ج 2، ص 263؛ الفيض القدسى، ص 169- 175؛ شناخت‌نامه علامه مجلسى، ج 1، ص 56- 58.

[3]. الأنوار النعمانية، ج 3، ص 362.

[4]. الفيض القدسى، ص 125- 127 و 177- 200؛ رياض العلماء، ج 5، ص 39؛ جامع الرواة، ج 2، ص 78؛ روضات الجنات، ج 4، ص 254؛ الذريعة، ج 6، ص 289، ش 1556؛ الإجازة الكبيرة، ص 54.

[5]. مرآت الاحوال جهان‌نما، ج 1، ص 82 و 87؛ شناخت‌نامه علامه مجلسى، ج 2، ص 106؛ الفيض القدسى، ص 113 و 127- 140.