سيد عبدالعظيم‌بن عباس استرآبادى از علماى اخبارى، شيخ‌فخرالدين طريحى صاحب مجمع البحرين (م 1085 ق) و شيخ‌رماحى، از مشايخ اجازه علّامه‌بحرانى بودند. بزرگانى چون شيخ‌حرّ عاملى صاحب وسائل الشيعة (م 1104 ق) نيز از وى اجازه روايت داشتند.[1]

علامه بحرانى آثار بسيارى در تفسير و عقائد دارد كه همگى مشتمل بر روايات‌اند و گرايش و انس او را با اخبار، از ظاهر آثارش نيز مى‌توان دريافت؛ به‌ويژه اين كه در مقدّمه تفسير البرهان، تأكيد مى‌كند كه همه دانش‌هاى دينى را تنها بايد از اهل‌بيت پيامبر- صلوات‌الله عليهم- آموخت.[2] اين عالم اخبارى، در بيشتر آثار خود به حقّانيت اهل‌بيت (عليهم السلام) و دفاع از مبانى اعتقادى شيعه پرداخته است. ميرزا عبدالله افندى، تأليفات علامه‌بحرانى را 75 عنوان شمرده و نقل كرده است كه وى در طول عمر، آنچنان از فرصت استفاده مى‌كرد كه طىّ چهار ماه قبل از وفاتش نيز هنگام بيمارى و ضعف و با اين كه قدرت بر نوشتن نداشت، رساله‌اى را درباره برتر بودنِ حضرت على (ع) از پيامبران اولوالعزم تأليف كرد. او اخبار را املا مى‌كرد و يكى از شاگردانش مى‌نوشت و يك يا دو روز بعد از تمام‌شدن رساله، از دنيا رفت.[3]

شايد شهرت هيچ‌كدام از آثارش به البرهان فى تفسير القرآن نرسد. اين كتاب، يكى از مهم‌ترين تفاسير روايىِ شيعه است و از حيث منابع حديثى، كامل‌تر از تفسير ديگرى از علامه بحرانى است با نام الهادى و مصباح النادى يا ضياء النادى.

برخى از ديگر آثار علامه بحرانى، عبارت‌اند از: معالم الزلفى فى معارف النشأة الاولى والاخرى، شامل مباحث اعتقادى، به‌ويژه درباره قبر و قيامت؛ نزهة الابرار، تبصرة الولى درباره افرادى كه خدمت امام زمان (ع) تشرّف يافته‌اند؛ إحتجاج المخالفين على إمامة على‌بن أبى‌طالب (ع) مشتمل بر 75 دليل از اهل‌سنت بر امامت آن حضرت؛

[1]. أمل الآمل، ج 2، ص 341؛ البرهان فى تفسير القرآن، ج 5، ص 867؛ لؤلؤة البحرين، ص 66- 75؛ طبقات أعلام الشيعة، ج 6، ص 810؛ دايرة المعارف بزرگ اسلامى، ج 11، ص 386.

[2]. دانش‌نامه جهان اسلام، ج 2، مقاله حسن طارمى، ص 314.

[3]. رياض العلماء، ج 5، ص 300. نيز ر. ك: البرهان فى تفسير القرآن، ج 1، مقدّمه محقّق، ص 48- 54.