1. كسانى مانند سيّد نعمة الله جزايرى، معتقدند كه سهونبى (ص) اگر از طرف خداوند رحمان باشد- يعنى اسها باشد-، مانعى ندارد. او مى‌گويد:

اخبار اين باب بر اساس آنچه صدوق اختيار كرده، به حدّ استفاضه مى‌رسد[1] و حدود بيست روايت‌[2] در سهو نبى به طريق‌هاى صحيح، حسن، موثّق، ضعيف و مجاهيل، وارد شده است كه انكار آنها مشكل است.[3] ادلّه عقليه فى‌نفسه تمام نيست؛ چه رسد به اين كه بخواهيم با آنها حكم شرعى را اثبات كنيم.[4] لذا اگر سهو پيامبر، رحمت بر امّت باشد، ما آن را بر او تجويز مى‌كنيم؛ وليكن اين، جايزى است كه به مرحله وقوع نرسيده است. و هرگاه رحمت بر امّت نباشد و مشتمل بر نوعى نقص بر او باشد، آن را تجويز نمى‌كنيم. به‌ويژه در تبليغ احكام دين كه سهو در آن، نوعى نقص محسوب مى‌شود و موجب از بين رفتن وثوق و اعتماد به وعده‌ها و تهديدهاى حضرت مى‌شود. بنابراين، آنچه در نصّ صحيح داريم كه «اسها» بر پيامبر- صلوات‌الله عليه و آله- واقع شده، آن را مى‌پذيريم.[5]

به گمان او، روايت زراره‌[6] نيز توان برابرى با احاديث سهو نبى را ندارد؛ چراكه هم ضعيف است‌[7] و هم قابل تأويل. وى در خاتمه، ادّعا مى‌كند كه بسيارى از محدّثان، هم‌رأى اويند؛ چراكه:

اخبار سهو نبى را نقل كرده‌اند، كه در نقل آنها سكوت كرده‌اند و آنها را ردّ

نكرده‌اند؛ پس «موافقت سكوتيه» با اين اخبار دارند.[8]

شيخ‌يوسف بحرانى در اين بحث، بزنگاه مطلب را به صراحت معرّفى كرده و دقيقاً بر محلّ اختلاف ميان اصوليان و اخباريان انگشت نهاده است. وى با لحنى گلايه‌آميز مى‌گويد:

[1]. الأنوار النعمانية، ج 4، ص 35.

[2]. همان، ص 36.

[3]. همان، ص 38.

[4]. همان، ص 40.

[5]. همان، ص 39.

[6]. تهذيب الأحكام، ج 2، ص 350، ح 1454.

[7]. رجاليان شيعه، زراره را فطحى مذهب دانسته‌اند.

[8]. الأنوار النعمانية، ج 4، ص 40.