ناميده مى‌شود و اوست كه تنهاست و همه مخلوقات آفريده اويند؛ اين همان خدايى بود كه من به دنبال آن بودم و او را در اسلام يافتم.

دوم: جهانى بودن تعليمات اسلام: يعنى اسلام دين توأم با تبعيض نژادى و يا طايفه‌اى نيست. زمانى كه در گروه ساباتيست كاتوليك بودم، عقيده ما بر اين بود كه ما تنها مردم منتخب خداوند هستيم و خداوند نيز مال ماست، لذا خدا براى نژادى خاص و دين نيز ويژه نژادى خاص بود، كه من به چنين برداشتى عقيده نداشتم؛ چرا كه دين بايد جهانى باشد و نبايد به گروه يا نژادى خاص تعلق داشته باشد.

شما وقتى سوره فاتحه را قرائت مى‌كنيد، مى‌بينيد كه بر سپاس از خداى عالميان، خداى همه، نه خداى قبيله‌اى خاص بلكه خداى تمامى مخلوقات تأكيد دارد. به خود گفتم: اين همان چيزى است كه من به دنبال آن بودم؛ يعنى خداى همگان، نه خداى قبيله، نژاد و مليت خاص و او رب همه مخلوقات است.

آنچه برايم مشخص شده، اين است كه وقتى سخن از عالميان مى‌شود تنها به مخلوقات در كره زمين محدود نمى‌شود، بلكه عالم ما مى‌تواند يكى از ميليون‌ها عالمى باشد كه در جهان موجود است. اين جملات در قرآن شگفت‌انگيز و بى‌نظير است و اين همان بود كه به دنبالش بودم. لذا من به وحدانيت خداوند و جهانى بودن دين او معتقدم.

سوم: جامع و كامل بودن اسلام: به اين معنى كه آنچه انسان نياز دارد در اين دين هست. در دين مسيحيت ما تعليماتى پيرامون كليسا داريم و همچنين تعليماتى در باره سياست‌هاى «قيصر» كه در واقع همان جدايى دين از سياست و دولت است. امّا وقتى به اسلام مى‌نگريم آن را كامل مى‌يابيم و من اين دين را كامل يافتم؛ چون هر آنچه در حوزه‌هاى مختلف بخواهيد، در آن وجود دارد؛ جامعه‌شناسى بخواهيد در آن يافت مى‌شود، اقتصاد بخواهيد وجود دارد، از فقه بخواهيد بدانيد مى‌توانيد بيابيد، علم در آن هست، سياست به روشنى وجود دارد، فرا روان‌شناسى بخواهيد اينجاست و در مجموع هر چه نياز داشته باشيد در آن هست.