هم ندريده و طمع، آلوده‌شان نساخته و خوشى و نعمت، سختشان نكرده باشد، مى‌توانند ظرف حكمت باشند.

6/ 4 مَثَل حكمت، در دل آدمى‌

361. عيسى بن مريم عليه السلام: به درستى برايتان مى‌گويم: صيقل دادن، شمشير را نو مى‌كند و جلايش مى‌دهد. همچنين است حكمت براى دل؛ آن را صيقل و جلا مى‌دهد.

حكمت در دل شخص حكيم، همانند آب در زمين مرده است؛ دل او را زنده مى‌كند چنان كه آب، زمين مرده را. حكمت در دلِ شخص حكيم، همانند نور است در تاريكى كه به وسيله آن در ميان مردم راه مى‌رود.

362. عيسى بن مريم عليه السلام: خداوند، دل‌هاى مرده را با نور حكمت زنده مى‌كند، همان گونه كه زمين مرده را با سيلاب باران زنده مى‌كند.

ر. ك: ص 27/ فرا گرفتن علم و حكمت.

6/ 5 مَثَل كسى كه حكمت را به نا اهل مى‌سپارد

363. عيسى بن مريم عليه السلام‌- پيوسته مى‌فرمود-: آن كه درمان زخم مجروح را رها كند، بى‌گمان با مجروح كننده او شريك [جرم‌] است؛ زيرا آن كه جراحتْ وارد آورده است، خواهان تباه كردن مجروح بوده، و آن هم كه مداوايش را رها كرده، بهبود او را نخواسته است، و هرگاه بهبود او را نخواهد، به ناچار تباهىِ وى را خواسته است. همچنين حكمت را به نااهلش نياموزيد كه اين، نادانى است، و از اهل آن هم دريغش مداريد كه اين كار گناه است؛ بلكه هر يك از شما بايد به سان‌