سو، گام‌هايى را براى نزديك شدن به يكديگر بردارند تا بتوانند بر كفر و دنياپرستى مُدرن، فائق آيند.

قرآن كريم، پيروان اديان را به تشكيل اين جبهه متّحد، فراخوانده است:

«قُلْ يا أَهْلَ الْكِتابِ تَعالَوْا إِلى‌ كَلِمَةٍ سَواءٍ بَيْنَنا وَ بَيْنَكُمْ أَلَّا نَعْبُدَ إِلَّا اللَّهَ وَ لا نُشْرِكَ بِهِ شَيْئاً وَ لا يَتَّخِذَ بَعْضُنا بَعْضاً أَرْباباً مِنْ دُونِ اللَّهِ.[1]

بگو: اى اهل كتاب! بياييد بر سر سخنى كه ميان ما و شما يكسان است (پيامبران و كتاب‌هاى آسمانى بر آن متّفق اند)، گِرد آييم و آن، اين كه: جز خدا را نپرستيم و چيزى را شريك او قرار ندهيم و برخى از ما برخى را به جاى خداى يكتا به خدايى نگيرد».

و البته اين درخواست، ناشى از آن است كه اديان الهى، از يك منبعْ سرچشمه مى‌گيرند و داراى مبانى، اصول و هويت مشترك اند كه در سير بعثت‌ها، تكامل يافته‌اند.

استخراج و عرضه آموزه‌هاى مشترك اديان آسمانى كه عبارت اند از: تلاش جهت شناخت صحيح حقايق هستى، تأكيد بر توحيد و پرستش خداى يكتا، پرهيز از پيروى خدايان موهوم، تعهّد به ارزش‌هاى اخلاقى و عملى (بويژه رعايت حقوق انسان‌ها، عدالت اجتماعى و مبارزه با جهل، ظلم و فقر) مى‌تواند به تشكيل كانون يا هسته مركزى براى جبهه خداپرستان و دينداران، كمك كند.

2. ضرورت تأسّى به پيامبران الهى‌

براى عينيّت‌بخشى به آموزه‌هاى دينى، معرّفى پيامبران الهى به عنوان اسوه‌ها و الگوهاى زندگى، ضرورى است. پيامبران الهى، شخصيت‌هاى محبوب بشرند، تا

[1]. آل عمران: آيه 64.