و [در حج،] رها كردن سنگ‌دلى و بُخل و غفلت و نااميدى است و تجديد حقوق و بازداشتن جان‌ها از فساد و سود بردن هركه در شرق و غرب و خشكى و درياست: چه حج‌گزار و چه تاجر و واردكننده كالا و فروشنده و خريدار و كاسب و بينوايى كه حج نمى‌گزارند، و همچنين رفع نيازهاى مردم اطراف و جاهايى است كه مى‌توانند در آنجا گرد آيند، تا منافع خويش را شاهد باشند.

292. علل الشرائع- به نقل از هشام بن حكم-: از امام صادق عليه السّلام پرسيدم: به چه علّت، خداوند بندگان را مكلّف ساخته كه حج بگزارند و كعبه را طواف كنند؟

فرمود: «خداوند، مردمان را آفريد ... و به آنان آنچه را كه فرمان‌بردارى در دين است و مصلحت آنان در كار دنيايشان است، فرمان داد. پس در حج، گرد آمدن از شرق و غرب را قرار داد تا يكديگر را بشناسند و هر كدامشان كالاهاى تجارتى را از شهرى به شهرى ببرند تا از اين رهگذر، كرايه‌دهنده و شتربان، سود ببرند و تا آنكه نشانه‌هاى پيامبر خدا و اخبار او شناخته و ياد شوند و فراموش نگردند. و اگر هر قومى به شهرهاى خودشان و آنچه در آنهاست، اتّكا مى‌كردند، هلاك مى‌گشتند و شهرها ويران مى‌شدند و جذبِ كالا و سود بردن‌ها از بين مى‌رفت و از خبرها آگاه نمى‌شدند. اين است علّت حج!».

293. امام صادق عليه السّلام: تا وقتى كعبه برپاست، دين هم برپاست.

294. فاطمه عليها السّلام: خداوند، ايمان را براى پاك شدن از شرك، ... و حج را به خاطر جلوه‌بخشى دين، واجب ساخته است.