اين مجموعه به همت شاگردان ايشان تنظيم شد و پس از رحلت آيت الله بروجردى در سال 1380 هجرى (1340. ش) به كوشش آقاى شيخ اسماعيل معزّى منتشر گشت.[1]

علامه شعرانى (م 1352. ش)

در سال 1320 هجرى در تهران متولد شد و در تهران، قم و نجف تحصيل كرد. علاوه بر دانشهاى مرسوم حوزوى، در علوم ديگر همچون رياضى و فلسفه و بر زبانهاى بيگانه مسلط بود.

فعاليت ايشان در مباحث قرآن و حديث بيش از موضوعات فقهى و اصولى است. تصحيح و يا نگاشتن حواشى بسيارى از كتابهاى تفسيرى همانند مجمع البيان، صافى، تفسير ابوالفتح و منهج الصادقين، جلوه‌اى از كارهاى قرآنى ايشان است.

حاشيه‌هاى ايشان بر كتاب وافى و كتاب شرح ملا صالح مازندرانى از آثار ماندگارى است كه موجب در كنار هم قرار گرفتن نظرات و ديدگاههاى متفاوت در فهم حديث گشته است. بيش از 1600 حاشيه از ايشان بر كتاب شرح ملا صالح مازندرانى موجود است. دقت نظر علامه شعرانى در فهم روايت، دورى گزيدن از افراط و تفريط، استفاده از معانى مقبول و قابل دفاع و عفت قلم و كلام، حواشى ايشان را از اهميت خاصى برخوردار ساخته است.

علامه شوشترى (م 1374. ش)[2]

در سال 1320 هجرى در نجف اشرف متولد شد. تحصيلات خود را در نجف به پايان رسانيد و پس از سقوط رضاخان به ايران و شهر شوشتر نقل مكان كرد. فعاليتهاى حديثى علامه شوشترى نزديك به شصت سال ادامه داشت.

بَهج الصِباغة في شرح نهج البلاغه، قاموس الرجال، الأخبار الدخيله، قضاء أميرالمؤمنين، الأربعون حديثاً و فوائد الأخبار از جمله كتابهاى حديثى ايشان است.

[1]. براى آشنايى بيشتر، ر. ك: مجله حوزه، سال هشتم، شماره( 1) و( 2)، مقدمه جناب آقاى واعظزاده بر كتاب ترتيب أسانيد الكافى.

[2]. برخى از افرادى كه در قرن پانزدهم رحلت كرده‌اند، فعاليتهاى علمى مؤثر آنان در سده پيشين و قبل از انقلاب اسلامى ايران بوده است؛ از اين رو، در اين درس از آنان ياد شده است.