الف- سند اين احاديث در منابع كهن و معتبر اهل سنّت به جابر بن سَمُره‌[258] و ابو جحيفه‌[259] مى‌رسد.

ب- گزارش جابر بن سَمُره‌[260] در نزد اهل سنّت، صحيح و معتبر است. بغوى در ارزيابى اين حديث مى‌گويد:

بر صحّت اين حديث، اتّفاق وجود دارد.[261]

افزون بر اين، آلبانى برخى طُرُق اين حديث را صحيح مى‌داند.[262] اين حديث همچنين در صحيح مسلم‌[263] و صحيح البخارى‌[264] روايت شده كه اين نقل‌ها نيز نزد اهل سنّت معتبر شمرده مى‌شوند، هر چند در نقل بخارى به جاى «اثنا عشر خليفة»، «اثنا عشر أميراً» آمده است.

ج- گزارش جابر بن سَمُره با همان اسنادى كه در منابع اهل سنّت آمده، در منابع حديثى شيعه نيز نقل شده است.[265]

[258]. ر. ك: ص 111- 313 ح 77- 81.

[259]. ر. ك: ص 113 ح 82.

[260]. جابر بن سَمُره، از صحابيان كم‌سال و خواهرزاده سعد بن ابى وقّاص است( تهذيب الكمال: ج 4 ص 437 ش 867). پدرش در سال فتح مكّه مسلمان شد( الإصابة: ج 3 ص 149). او در كوفه مى‌زيست و پس از سال 73 وفات يافت( سير أعلام النبلاء: ج 3 ص 186). از او 146 حديث( با حفظ مكرّرات) نقل شده كه 23 روايت آن، در صحيح مسلم است( تهذيب الأسماء: ج 1 ص 142).

[261]. شرح السنّة: ج 15 ص 31.

[262]. سلسلة الأحاديث الصحيحة: ج 1 ص 651 ش 376.

[263]. ر. ك: ص 111 ح 77- 79.

[264]. ر. ك: ص 116 ح 90.

[265]. ر. ك: الخصال: ص 469- 473 ح 12- 30( با 19 سند)، المناقب، ابن شهرآشوب: ج 1 ص 248- 250، العمدة: ص 416 ح 856 و ص 419 ح 871، كشف الغمّة: ج 1 ص 57- 58، إعلام الورى: ج 2 ص 158، بحار الأنوار: ج 36 ص 239 ح 38.