شيخ طوسى، همچون ديگر عالمان رجال، او را در شمار اصحاب پيامبر خدا صلى الله عليه و آله و اصحاب امام على عليه السلام ذكر كرده و گفته: «كم‌روايت است». همچنين او را در زمره اصحاب امام حسن عليه السلام به شمار آورده است و شكّى نيست كه از اصحاب امام حسين عليه السلام نيز بوده است.

عبد اللَّه از عموى خود، امام على عليه السلام و از مادرش اسما، روايت كرده است و فرزندانش اسماعيل، اسحاق و معاويه و نيز امام باقر عليه السلام و عبد اللَّه بن محمّد بن عقيل و عدّه‌اى ديگر از قول او روايت كرده‌اند.

وى در سال 80 هجرى و به قولى در سال 84 يا 85، در زمان امامت امام زين العابدين از دنيا رفت و 90 سال، يا به قولى 91 يا 92 سال، عمر كرد. او آخرين فرد از بنى هاشم بود كه پيامبر صلى الله عليه و آله را ديده بود.

عبد اللَّه بن عبّاس‌

عبد اللَّه بن عبّاس بن عبد المطّلب بن هاشم بن عبد مناف، مكنّى به ابو العبّاس قريشى هاشمى، پسرعموى پيامبر خدا صلى الله عليه و آله بود. زمانى كه پيامبر صلى الله عليه و آله و خاندانش در شعب ابى طالب به سر مى‌بردند، عبد اللَّه به دنيا آمد. او را نزد پيامبر صلى الله عليه و آله بردند و ايشان با آب دهان خود، كام او را برداشت. اين واقعه، سه سال پيش از هجرت بود.

برخى هم گفته‌اند در غير اين تاريخ بوده است.

عبد اللَّه را به دليل دانش گسترده‌اى كه داشت، «دريا» و «حبر الامّة (دانشمند امّت)» مى‌گفتند. امام على بن ابى طالب عليه السلام او را به امارت بصره گماشت. او همچنان عهده‌دار اين منصب بود؛ ولى پيش از به شهادت رسيدن على بن ابى طالب عليه السلام ايشان را رها كرد و به حجاز باز گشت. او در جنگ صفّين، يكى از سرداران لشكر امام على عليه السلام بود.