صُبَيْح (وابسته امّ سلمه)

در كتاب الإصابة آمده است: طبرانى، در كتاب المعجم الأوسط از طريق ابراهيم بن عبد الرحمان بن صبيح، وابسته امّ سلمه، از جدّش صُبيح، روايت كرده است كه گفت: من جلوى در خانه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله بودم كه على و فاطمه و حسن و حسين آمدند و نشستند. پيامبر صلى الله عليه و آله آمد و كساى خيبرى خود را بر روى آنان انداخت ... [تا آخر حديث‌].

طبرانى مى‌گويد:

از صبيح، جز با اين سند، روايت نمى‌شود، در حالى كه اين حديث را سُدّى نيز از صبيح از زيدبن ارقم روايت كرده است.

مى‌گويم: اين صبيح را كه شيخ و استادِ سُدّى بوده، با عناوين «وابسته زيد بن ارقم» و «تابعى» وصف كرده‌اند. بنا بر اين، اگر روايت ابراهيم درست باشد، بايد گفت كه اين صبيح، غير از آن صبيح است؛ امّا سخن ابو حامد، حاكى است كه اين دو، يك نفرند.

عبد اللَّه بن جعفر

او ابو جعفر هاشمى، عبد اللَّه بن جعفر بن ابى طالب بن هاشم است. زادگاهش حبشه و محلّ سكونتش مدينه بود. پدرش جعفر بن ابى طالب (ذو الجناحين) و مادرش اسماء بنت عميس بود. او نخستين مسلمان‌زاده‌اى بود كه در خاك حبشه به دنيا آمد.

شخصيتى موثّق، بزرگوار، كريم النفس، بخشنده و بردبار بود و به او درياى بخشندگى مى‌گفتند. داستان‌هاى او در باب كرم و بخشندگى، شهره است.

در جنگ صفّين، عموى خود، امير مؤمنان عليه السلام را همراهى كرد و در عاشوراى حسينى، گرچه خود از شركت در جنگ، معذور بود، امّا فرزندانش عون و محمّد و عبد اللَّه را فداى حسين عليه السلام كرد. برخوردهاى او با معاويه مشهور است.