امّا هنگامى كه به مدينه باز گشتند، پيامبر خدا صلى الله عليه و آله نام «زينب» را بر او نهاد.

مى‌گويند: روزى پيامبر صلى الله عليه و آله مشغول غسل كردن بود كه زينب وارد شد. ايشان، مقدارى آب به صورت او پاشيد. از اين رو، تا زمانى كه پير و فرتوت شد، شادابى جوانى، همچنان در چهره زينب وجود داشت. گفته شده كه وى از فهيم‌ترين زنان روزگار خود بود. از مادر خود، روايت كرده و عروة بن زبير- كه زينب، خواهر شيرى او بود- و نيز پسر زينب (ابو عبيدة بن عبد اللَّه بن زمعه) و محمّد بن عطا و ديگران از وى روايت كرده‌اند.

زينب در زمان فرمان‌روايى طارق بر مدينه، در اين شهر در گذشت و جنازه او را بعد از نماز صبح، در بقيع به خاك سپردند.

سعد بن ابى وقّاص‌

سعد بن ابى وقّاص، مالك بن اهيب بن عبد مناف، مكنّى به ابو اسحاق و ملقّب به زهرى است.

وى در بدر و حديبيّه حضور داشت و يكى از شش عضو شورا بود. از كسانى است كه نه جانب على عليه السلام را گرفت و نه طرف معاويه را و در هيچ يك از جنگ‌هاى امير مؤمنان عليه السلام، با ايشان همراهى نكرد. روايت شده است كه على عليه السلام به والى مدينه نوشت: «به سعد و ابن عمر، چيزى از غنيمت مده». اين سخن امام عليه السلام، حاكى از نكوهش و مذمّت سعد است.

شيخ طوسى، او را از اصحاب پيامبر صلى الله عليه و آله به شمار آورده است. فرزندانش عامر و مصعب و ابراهيم و عمر و محمّد و عايشه و نيز بسر بن سعيد و سعيد بن مسيّب و عدّه‌اى ديگر، از او روايت نقل كرده‌اند.

وى در سال 55 و به قولى در سال 58 يا 57 ق، در هفتاد و چهار سالگى از دنيا رفت.