اى كسانى كه ايمان آورديد ، صداهاتان را بلندتر از صداى پيامبر مكنيد و با او درشت گويى نكنيد ـ آن گونه كه بعضتان با بعضِ ديگر به درشتى سخن مى گوييد ـ مبادا كه نا آگاهانه اعمالتان تباه شود .

در اين آيات ، تصريح شده به اينكه مخاطبان مؤمنانى بودند كه شهادتين را بر زبان مى آوردند و اهل زنا يا قتل يا ديگر گناهان نبودند ، بلكه به صداى بلند ، پيامبر را صدا مى زدند يعنى به آنچه شأن نبوت اقتضا دارد ، پايبند نيستند و پيامبر را يك شخص عادى ـ مانند خودشان ـ مى شمارند . بنابراين ، نيازى نمى ديدند كه به سخنِ پيامبر متعبّد باشند . همين امر باعث شد كه خدا آنان را به اِحباط (از بين رفتن) اعمالشان تهديد كند .

مانند اين سخن خداى متعال :

( يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَا لَكُمْ إِذَا قِيلَ لَكُمُ انْفِرُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الأَرْضِ ) ;[23]

اى كسانى كه ايمان آورديد ، چرا هنگامى كه به شما گويند براى جهاد در راه خدا برويد ، به زمين [ خانه و اموالتان ] مى چسبيد ؟!

[22] . سوره حجرات (49) آيه 2 -

[23] . سوره توبه (9) آيه 38 -