كسانى كه خدا و رسولش را مى آزارند ، خدا آنها را لعن مى كند .

( أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ نُهُوا عَنِ النَّجْوَى ثُمَّ يَعُودُونَ لِمَا نُهُوا عَنْهُ وَيَتَنَاجَوْنَ بِالإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ وَمَعْصِيَةِ الرَّسُولِ ) ;[25]

آيا نديدى كسانى را كه از نجوا نهى شدند و سپس مر تكب آن شدند ؟! به گناه و عدوان و معصيتِ پيامبر ، با هم نجوا مى كنند !

شيخ طبرسى درباره اين آيه كه : ( يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لاَ تُقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيِ اللَّهِ وَرسُولِهِ )[26] نقل مى كند كه ابن جِنّى تصريح دارد كه معناى آن چنين است :

اين گونه نباشيد كه خود گزيده تان را انجام دهيد و آنچه را خدا و رسولش امر مى كند واگذاريد ، معناى قرائت مشهور همين است ; يعنى امرى را بر امرِ خدا مقدّم نداريد[27] .

و آياتِ ديگرى كه به طور ترديد ناپذير اشاره يا تصريح به وجود اين گروه در جامعه صدر اسلام دارد . هرگاه اين آيات و اسباب نزولِ آنها ملاحظه شود ، مى توان دريافت كه اين گروه ، اندك نبودند و اين خط مشى از نظر كمّى و كيفى حوزه گسترده اى از تفكّر مسلمانان را در بر مى گرفت .

و اين دلالت ها ـ تنها ـ به قرآن منحصر نيست ، بلكه سنّت قولى و عملى پيامبر (صلى الله عليه وآله) نيز وجودِ اين خطّ مشى را مى نماياند و با شدّت تمام ، به انتقاد از

[24] . سوره احزاب (33) آيه 57 -

[25] . سوره مجادله (58) آيه 8 -

[26] . سوره حجرات (49) آيه 1 -

[27] . مجمع البيان 5 : 129 -