رساله عدالت، و رساله فارسیه در عبادات، و مناسک حج و غیر اینها".[1]

شاگردش علامه میرزا محمد هاشم چهارسوقی می نویسد:

"تلمّذت علیه قریباً من عشر سنین، وقد کان متصرّفاً فی أکثر مباحث الأصول بتصرّفات نفیسه؛ بل الذی أراه أنّه کان فی حسن السلیقه وإدراک متفاهم العرف أقرب إلی المطالب من أستاذی الأعظم الشیخ مرتضی الأنصاری، فإنّه وإن کان أدقّ نظرً وأکثر تتبعاً وأعظم علماً منه إلا أنّ الأمر کما ذکرته".[2]

این عالم فرزانه که از اعجوبه های روزگار و دارای افکار عمیق در علم اصول بود عمر چندانی نکرد. "خوش درخشید ولی دولت مستعجل بود".

تولدش به سال 1210ق و وفاتش در سوم جمادی الثانی 1273ق بود. مدفنش جنب مسجد بزرگی است که خود بانی آن بوده و پس از وفاتش به دست رحیم خان به اتمام رسیده و به نام مسجد رحیم خان شهرت دارد.

2. آیه الله العظمی حاج ملّا حسینعلی تویسرکانی

عالم ربانی و فقیه محقق صمدانی، از مراجع بزرگ تقلید و تدریس اصفهان.

وی ابتدا در بروجرد نزد آیه الله سید محمد شفیع جاپلقی بروجردی تحصیل کرد.

سپس به اصفهان مهاجرت نمود و از محضر علامه شیخ محمد تقی رازی نجفی