بهره کامل برد.

پس از وفات استاد به تدریس پرداخت و شمار زیادی از فضلا در محضر درس او گرد آمده و به استفاده پرداختند. بسیاری از مردم اصفهان نیز در مسائل فقهی از او تقلید می نمودند.

علامه میرزا محمد باقر خوانساری در "روضات الجنات" از او چنین یاد کرده:

"هو الفقیه المسلّم والاستاذ الأعلم... وکان من العلماء الفحول ونبلاء الفقه والاصول، فاضلاً محققاً بارعاً متتبعاً، انتهت الیه نوبه التدریس والافتاء والإفاده باصفهان، بعد ما فرغ فیها من التحصیل عند علمائها الأعیان، وقد کان معظم قرائته فیها علی شیخ مشایخنا المتقدم المتین: عمده المعتمدین وقدوه المجتهدین، استادنا الأقدم وعمادنا الأجل الأفخم، الشیخ محمد تقی".[1]

آیه الله سید علی اصغر بن محمد شفیع بروجردی در "طرائف المقال" می نویسد:

"کان عالماً فی علمی الاصول والفقه، مدرّساً هناک، قد ترقّی عنده جمع من الطلاب، وقد تلمّذ عند الوالد، وهو من أجلاء تلامذته".[2]

علامه ملا عبدالکریم گزی می نویسد:

"این بزرگوار نیز در اصفهان ریاست تدریس و فتوا داشتند، بسیاری از علما و فضلا از مجلس درس ایشان برخاستند، و زیادتی منفعت درس ایشان و ممتاز بودن مجلس درس ایشان در شهر مشهور بوده؛ و بسیاری از عوام و خواص نیز تقلید ایشان