از فتوحات مكّيه و منازل السائرين را در خدمت ايشان تحصيل‌نموده‌اند. و عمده استفاده حضرت امام در علوم معنوى و عرفانى نزد ايشان بوده است. او بزرگمردى است كه در شكل‌گيرى شخصيت روح خدا در ابعاد گوناگون آن از عرفان گرفته تا سياست، نقشى اساسى ايفا نموده است، خصوصيات انس اين مريد و مراد از توان اين چند سطر خارج و شايسته تفحّص و تعمّق فراوان است.

حوزه تدريس‌

تدريس حكمت متعاليه در حوزه‌هاى علميه فراز و فرود فراوانى داشته و دورانى كه امام راحل قدس سره به تدريس عرفان و فلسفه صدرايى همت گماردند، بسيارى از كج‌انديشان حكمت ستيز، دشمنى با حكمت متعاليه و دشنام به صدر المتألّهين را دست مايه سوداى عوام‌فريبى خويش ساخته و چنانكه صدرا را صدر الكفره مى‌خواندند، امام را نيز به كنايه تكفير نموده و غم و اندوهى كه از هتاكى اين سنگ‌انديشگان در جاى جاى گفته‌ها و نوشته‌هاى آن روح ملكوتى به جا مانده است، نشان از ناگفته‌هاى فراوان دارد. شگفتا! اينان از خود نپرسيده‌اند كه چگونه درك معناى يك «لا تنقض اليقين» نيازمند سالها تحقيق و هزاران صفحه بررسى است، ولى فهم صدها آيه و روايت توحيدى، درخور لحظه‌اى درنگ و تأمّل نيست؟ مگر نه اين است كه حكمت متعاليه حاصل تعقّل و موشكافيهاى فرزانگانى است كه عمر گرانبهاى خويش را به كندوكاو در درك حقيقت هستى و واقعيت مبدأ و معاد سپرى كرده‌اند؟! و مگر جز اين است كه اگر تكفيركننده صدرا هم از خرد سهمى بيش از آنچه كه دارد داشت، ناچار بود براى رسيدن به حقيقت توحيد بيش از صدرا بيانديشد و براى تفهيم آن افزون بر اسفار بنويسد تا شايد به بخشى از مفاهيم بلند يك آيه يا روايت توحيدى دست يازد و گوشه‌اى از معناى آن را دريابد و به بهانه آنكه فلسفه ريشه در يونان داشته و به دور از مبدأ وحى و روايات معصومان عليهم السلام نشو و نما يافته، تفكر در اساس هستى را بى‌فايده و زايد و بلكه گمراه‌كننده نيانگارد و خويشتن را با