نمايد. و احتياط واجب آن است كه اگر مشقت ندارد، براى هر نماز مخرج غائط را آب بكشد.

مسأله 320- كسى كه نمى‌تواند از بيرون آمدن بول و غائط خوددارى كند در صورتى كه ممكن باشد [1] بايد به مقدار نماز از خارج شدن بول و غائط جلوگيرى نمايد، اگرچه خرج داشته باشد، بلكه اگر مرض او به آسانى معالجه شود، احتياط واجب آن است كه خود را معالجه نمايد.

مسأله 321- كسى كه نمى‌تواند از بيرون آمدن بول و غائط خوددارى كند، بعد از آن كه مرض او خوب شد، لازم نيست نمازهايى را كه در وقت مرض مطابق وظيفه‌اش خوانده قضا نمايد. ولى اگر در بين وقت نماز مرض او خوب شود، بايد نمازى را كه در آن وقت خوانده دوباره بخواند.

چيزهايى كه بايد براى آنها وضو گرفت‌

مسأله 322- براى شش چيز وضو گرفتن واجب است:

اول: براى نمازهاى واجب غير از نماز ميت.

دوم: براى سجده و تشهد فراموش شده، اگر بين آنها و نماز حَدَثى از او سرزده مثلًا بول كرده باشد. و احتياط واجب آن است كه براى سجده سهو هم‌ [2] وضو بگيرد.

سوم: براى طواف واجب خانه كعبه.

چهارم‌ [3]: اگر نذر يا عهد كرده يا قسم خورده باشد كه وضو بگيرد.

[1] بى‌مشقت و زحمت و يا خوف ضرر.

[2] براى سجده سهو وضو واجب نيست.

[3] در وفاى به نذر و مثل آن واجب است وضوى مستحبى به‌جا آورد و وضو براى اين سه واجب نيست بلكه وفاى به آنها واجب است بلكه وضو در تمام موارد حتى براى نمازهاى واجب هم مستحب است و هيچ‌گاه وضو واجب تكليفى نمى‌شود.