مسأله 1960- به زنى كه شوهرش مخارج او را مى‌دهد، يا خرجى نمى‌دهد، ولى ممكن است‌ [1] او را به دادن خرجى مجبور كنند، نمى‌شود زكات داد.

مسأله 1961- زنى كه صيغه شده اگر فقير باشد، شوهرش و ديگران مى‌توانند به او زكات بدهند. ولى اگر شوهرش در ضمن عقد شرط كند كه مخارج او را بدهد، يا به جهت ديگرى دادن مخارجش بر او واجب باشد، در صورتى كه بتواند مخارج آن زن را بدهد [2]، نمى‌شود به آن زن زكات داد.

مسأله 1962- زن مى‌تواند به شوهر فقير خود زكات بدهد، اگرچه شوهر زكات را صرف مخارج خود آن زن نمايد.

مسأله 1963- سيد نمى‌تواند از غير سيد زكات بگيرد، ولى اگر خمس و ساير وجوهات كفايت مخارج او را نكند و از گرفتن زكات ناچار باشد، مى‌تواند از غير سيد زكات بگيرد [3].

مسأله 1964- به كسى كه معلوم نيست سيد است يا نه، مى‌شود زكات داد.

نيت زكات‌

مسأله 1965- انسان بايد زكات را به قصد قربت؛ يعنى براى انجام فرمان خداوند عالم، بدهد و در نيت معيّن كند كه آنچه را مى‌دهد زكات مال است، يا زكات فطره.

ولى اگر مثلًا زكات گندم و جو بر او واجب باشد، لازم نيست معيّن كند چيزى را

[1] امكان داشتن فايده ندارد مگر آن كه وادارش كنند به دادن، لكن اگر زن بتواند وادارش كند و نكند نمى‌شود زكات به او داد.

[2] در صورتى كه مخارجش را بدهد يا زن بتواند او را مجبور كند و الّا مى‌تواند زكات بگيرد.

[3] لكن احتياط واجب آن است كه اگر ممكن شود اكتفا كند به آن‌قدر كه ناچار است براى صرف روزانه خود.