مسأله 1951- اگر طفل يا ديوانه‌اى از شيعه فقير باشد، انسان مى‌تواند به ولىّ او زكات بدهد، به قصد اين كه آنچه را مى‌دهد ملك طفل يا ديوانه باشد.

مسأله 1952- اگر به ولىّ طفل و ديوانه دسترسى ندارد، مى‌تواند خودش يا به وسيله يك نفر امين زكات را به مصرف طفل يا ديوانه برساند و بايد موقعى كه زكات به مصرف آنان مى‌رسد نيت زكات كنند.

مسأله 1953- به فقيرى كه گدايى مى‌كند، مى‌شود زكات داد، ولى به كسى كه زكات را در معصيت مصرف مى‌كند نمى‌شود زكات داد.

مسأله 1954- به كسى كه معصيت كبيره را آشكارا به‌جا مى‌آورد، احتياط واجب آن است كه زكات ندهند.

مسأله 1955- به كسى كه بدهكار است و نمى‌تواند بدهى خود را بدهد اگرچه مخارج او بر انسان واجب باشد، مى‌شود زكات داد [1].

مسأله 1956- انسان نمى‌تواند مخارج كسانى را كه مثل اولاد، خرجشان بر او واجب است از زكات بدهد، ولى اگر مخارج آنان را ندهد، ديگران مى‌توانند به آنان زكات بدهند.

مسأله 1957- اگر انسان زكات به پسرش بدهد كه خرج زن و نوكر و كلفت خود نمايد اشكال ندارد.

مسأله 1958- اگر پسر به كتاب‌هاى علمى دينى احتياج داشته باشد پدر مى‌تواند براى خريدن آنها به او زكات بدهد.

مسأله 1959- پدر مى‌تواند به پسرش زكات بدهد كه براى خود زن بگيرد پسر هم مى‌تواند براى آن كه پدرش زن بگيرد زكات خود را به او بدهد.

[1] اگر زن براى نفقه خود كه به شوهر واجب بوده، قرض كرده باشد نمى‌شود به او داد و در غير زن نيز بى‌اشكال نيست.